مقالات مطالعات برنامه درسی

زيبايي شناسي را مي توان سازهايي فرض کرد که مانند تحول شناختي با گذراندن مراحلي رشد مي کند. در کشور ايران پژوهشي در زمينه مراحل تحول زيبايي شناسي انجام نشده است؛ بنابراين در پژوهش حاضر مي کوشيم تا با استفاده از تحقيقي تحولي، مراحل تحول زيبايي شناسي دانش آموزان شهر تهران را شناسايي کنيم و با تهيه ابزاري مناسب، توانايي تشخيص آثار زيباشناسانه از غير زيباشناسانه را در دانش آموزان رده هاي سني گوناگون مورد بررسي و مقايسه قرار دهيم. جامعه آماري پژوهش 156 دانش آموز سال تحصيلي 85-1384 در مدارس روزانه دولتي شهر تهران بود که 78 نفر آنها دختر و 78 نفرشان پسر بودند. دانش آموزان به پنج گروه سني 7 تا 9 سال، 9 تا 11 سال، 11 تا 13 سال، 13 تا 15 سال و 15 تا 17 سال تقسيم شدند. از ميان دختران و پسران هر يک از اين گروه هاي سني، 15 نفر به صورت تصادفي انتخاب شدند. نتايج تحقيق نشان دادکه در تحول زيبايي شناسي دانش آموزان شهر تهران سه مرحله وجود دارد: 1- عينيگرايي (در دوره هاي سني 7 تا 9، 9 تا 11 و 11 تا 13 سال)، 2- داستان سرايي - عاطفه گرايي (در دوره سني 13 تا 15 سال)، 3- ارزيابي - نمادگرايي (در دوره سني 15 تا 17 سال). اطلاعات پژوهش نشان داد توانايي تشخيص آثار زيباشناسانه از غير زيباشناسانه با افزايش سن بهبود مي يابد و اين توانايي در دختران به طور معناداري بيشتر از پسران است.

 نسخه قابل چاپ