مجموعه سخنراني هاي امام خميني (ره)

صحيفه نور ج 18 صفحه 116

تاريخ: 30/6/62

بيانات امام خمينى در ديدار با رئيس جمهور، وزير نفت و گروهى از كارگران و متخصصين وزارت نفت جمهورى اسلامى

ايران دستش را پيش امريكا تا ابد دراز نمى‏كند ولو اينكه فانى بشود

بسم الله الرحمن الرحيم‏

من بسيار خوشحالم هستم از اينكه اين برادرهاى عزيز را امروز مى‏بينم و براى ما سرافرازى ايجاد كردند و مسأله بعد معنويش اهميتش بسيار بيشتر از بعد ماديش است. بعد ماديش، خوب يك مقدارى نفت رفته و الحمدلله جلوگيرى كردند. اما بعد معنوى همان است كه شما اشاره كرديد كه اينها ماها را هميشه با اين مسائل مى‏ترسانند. دست به آن نزنيد كه نخواهد شد، غير از امريكا كارى نمى‏تواند بكند، غير از فرانسه و نمى‏دانم چى نمى‏توانند بكنند. در صورتى كه ثابت كردند جوان‏هاى ما و كارمندهاى ما و همه اشخاصى كه در اين امور مربوط هستند، به اينكه: نه، آن كارهائى كه آنها ممتنع مى‏دانند، اينجا ممكن است و ما بايد اين را راهى باز كنيم براى كارهاى بزرگتر. نترسيم از مطلب كه ما نمى‏توانيم بكنيم. نخير مى‏توانيم بكنيم.

خوب، يك همچو مطلبى كه من ديشب فيلمش را آوردند ديدم، البته من درست نمى‏توانم بفهمم مسائل را، اما سختى و مشكلى‏اش را فهميدم كه اين كار با چه سختى انجام گرفته، با چه مشكلى انجام گرفته است و همانطورى كه گفته شده است، اين را آنطور نمايش داده بودند كه غير از امريكا و امثال او از آنها نمى‏آيد اين كار را بكنند و با اين مى‏خواستند كه ما را به يك نحوى گرايش بدهند به آن طرف و اين بايد به دولت‏هاى كشورهاى اسلامى و خصوصاً به اين خليجى‏ها تذكر داده بشود كه شما خودتان برخيزيد از جا. اينقدر خودتان را اسير اين قدرت‏هاى بزرگ نكنيد. شما خودتان مى‏توانيد كار بكنيد. شما خودتان شريان حيات امريكا و امثالش دست شماست و خودتان مى‏توانيد كار را انجام بدهيد و معنا ندارد كه دولت‏هاى اسلامى همه كوشش كنند به اينكه ايران هم بايد مثل خود ما باشد و مربوط به امريكا باشد. اين كوشش‏ها بى‏فايده است و ايران دستش را پيش آمريكا انشاءالله تا ابد دراز نمى‏كند، ولو اينكه فانى بشود. آنها گمان مى‏كنند كه ما براى فرض كنيد كه يك نفت و يا براى چيزى تسليم امريكا مى‏شويم در صورتى كه نه، ما تا فناى خودمان تسليم ديگر نمى‏شويم. مى‏توانند آنها اگر يك وقتى توانستند البته آنطور كه باز آنها خيال مى‏كنند كه مى‏توانند هر كارى بكنند. باز مسأله آن نيست. اينها امتحانشان را در افغانستان داده‏اند. آن شوروى قلدتر از امريكاست ولو اين شيطان‏تر

صحيفه نور ج 18 صفحه 117

است، اينها امتحانشان را آنجا دادند و ديدند چه. خود آمريكا هم در جاهاى ديگرى - عرض شود - در ويتنام و امثال اينها امتحانش را داد. اين در صورتى است كه فرق‏هاى زياد است ما بين آنجا و اينجا. آنجا دولتش همراه با آمريكا بوده. در افغانستان حزبش موافق با امريكا بوده، ارتش‏اش موافق بوده، همه چيزش موافق بوده. آن چريك‏هاى قدرتمند بودند كه مقابل ايستادند و تو دهنى به آنها زدند و الان هم دارند مى‏زنند. اينجا بحمدالله همه ملت با هم هستند، كارگرش، كارمندش، زارعش، دولتش، رئيس جمهورش - نمى‏دانم - مجلس‏اش، همه، همه يكى هستند. ارتش اش، سپاه پاسدارهايش، بسيج‏اش، اينها همه يك موجود الان هستند، يك ارگان را تشكيل مى‏دهند با اسماء مختلف. ولهذا مى‏بينند و مى‏گويند كه اينهمه چيزهايى كه براى ما پيش آوردند، مشكلاتى كه براى ما پيش آوردند، خود همين آقايان حل كردند. و مشكلات بعدها هم به دست خود همين آقايان حل مى‏شود كه ما بتوانيم مشكلاتمان را با زحمت خودمان و حفظ شرافت خودمان، خودمان انجام بدهيم. چرا بايد ما دستمان را پيش ديگران دراز كنيم براى اين امور؟ بايد افكار خودمان را به راه بيندازيم، يعنى همه ايران اين كار را بكند. همه دانشگاه‏ها، همه كارخانه‏ها، همه افكارشان را به كار بيندازند. از آنها مى‏آيد، راه را خدا باز مى‏كند. ابتدا به نظر آدم مى‏آيد كه يك كارى نمى‏شود، وقتى كه وارد شد كم كم مى‏بيند نه، خدا راه را باز كرد و شد. خوب يك همچو كارى كه اين جوان‏هاى عزيز ما كردند، يك كار مهمى بود، كار كوچكى نبود، اين كار مهم را همت گماشتند و با همت كار را انجام دادند. كارهاى ديگر را هم مى‏توانند انجام بدهند. و ما بايد مأيوس نباشيم. ما بايد خودمان را از ديگران، از غير خدا مأيوس كنيم و بگوييم آنها هيچ، و با اتكاء به خداى تبارك و تعالى و قدرت ملى خودمان، اسلامى خودمان كارهايمان را پيش ببريم و پيش مى‏رود اين كارها، منتها بعضى‏هايشان زود پيش مى‏رود، بعضى‏هايشان هم يك قدرى ديرتر پيش مى‏رود. بايد ما عزم مان را جزم كنيم به اينكه نه دستمان را پيش آمريكا دراز كنيم نه پيش شوروى و نه پيش ديگران و بايد خيلى آدم متأسف باشد اين از اين دولت‏هائى كه به اسم اسلام در اين اطراف هستند كه همه دارند كوشش مى‏كنند كه اسارت خودشان را تحكيم كنند. نه اينكه اينها نمى‏فهمند، بسيارشان مى‏فهمند مسأله را كه اگر اينها با دولت اسلامى، جمهورى اسلامى، مربوط بشوند، برايشان خوب است. اما يك وسوسه شيطانى در قلب آنها ايجاد كرده‏اند كه نمى‏شود اينها را، با آمريكا نمى‏شود چه شد. تا همين كه سابقاً مى‏گفتند براى ما كه با امريكا اصلاً نمى‏شود طرف شد، باشاه هم نمى‏شود طرف شد. خوب، طرف شدند ملت ما، ديدند كه مى‏شود با امريكا، با شوروى، همه را دست‏شان را قطع كرد و ديدند كه خبرى هم نشد و نخواهد هم شد.

وقتى بنا شد همه ملت در يك راه برود نمى‏شود از اين راه منحرفش كرد

و مسأله اينطور است كه يك ملتى اگر يك چيزى را خواست، نمى‏شود تحميلش كرد. مى‏شود تحميل به يك گروهى، يك حزبى، نمى‏دانم يك چيزهايى كرد، اما به يك ملت نمى‏شود يك چيزى را تحميل كرد. ملت وقتى بنا شد، همه‏شان را در يك راه روند، نمى‏شود ديگر اين را از اين راه‏

صحيفه نور ج 18 صفحه 118

منصرفش كرد. با قدرت نمى‏شود ملت را از آن طريقى كه دارد منصرف كرد. ممكن است كه يك وقت فرض كنيد يك قدرت هايى سركوب كنند يك ملتى را، لكن نمى‏شود تا آخر برود، در بين راه فلج مى‏شود. بحمدالله مملكت ما جورى است كه از اول هم نمى‏توانند، نه اينكه بيايند و بين راه، انشاءالله از اول هم نمى‏توانند. و ما به خدا متكى هستيم و خداوند انشاءالله همه جوان‏هاى ما را حفظ كند و دولت ما را، ملت ما را همه را حفظ كند. و بايد من واقعاً تشكر كنم از شما جوان‏هاى عزيز كه بعد معنويش بسيار زياد است براى اسلام و براى ايران، شما محقق كرديد و خداوند به شما اجر مجاهدين را انشاءالله عنايت كند. والسلام عليكم و رحمة الله