مجموعه سخنراني هاي امام خميني (ره)

صحيفه نور ج 8 صفحه 94

تاريخ: 19/4/58

بيانات امام خمينى در جمع گروهى از نمايندگان كشورهاى اسلامى‏

ايمان به اسلام و روحيه شهادت طلبى رمز پيروزى مسلمين در صدر اسلام‏

بسم الله الرحمن الرحيم‏

من ابتدائا تشكر مى‏كنم از اينكه آقايان آمدند اينجا و از شعب آنها هم تشكر مى‏كنم. و بعد ما بايد ببينيم كه چه شد كه اسلام در صدر اول با يك جمعيت كمى و با يك دست خالى كه هيچ ساز و برگ جنگى نداشتند قريب نيم قرن گذشت و معموره را فتح كردند، و چه شد كه مسلمين بعدها با اينكه جمعيت‏هايشان خيلى زياد و ساز و برگ جنگى هم دارند و از حيث ذخاير هم غنى هستند و معذلك همه چيزشان را از دست داده‏اند. اين چه شد كه آنها آنطور و ما اينطور. علت اين است كه در صدر اسلام افرادى كه بارسول اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم) بيعت كرده‏اند و بودند، اينها افراد كمى بوده‏اند لكن متعهد به مسلك خودشان و معتقد به اسلام و براى آنها طرح نبود اينكه زندگى بكنند ولو با هر ذلت و زحمت، اينها شهادت را براى خودشان سعادت دانستند و اين روحيه كه در آنها بود آنها را غلبه داد بر روم و ايران دو امپراطورى بسيار بزرگ، كه آن دو امپراطورى روم و ايران هر دو قويتر از حالاى اين دو معموره است و بعدها مسلمين كم كم آن قدرت ايمان را از دست دادند و وارد شدند در شوون دنيا و دلبستگى به همين ماديات و آنهائى هم كه مى‏نشستند و صحبت مى‏كردند و حالا هم كه ما اجتماع مى‏كنيم و صحبت مى‏كنيم، بحث‏هاى عددى است، يك بحث‏هائى نيست كه سازنده باشد. در اين ممالك اسلامى كه ممالك بسيار وسيعى هستند و قدرت‏هائى هم دارند وقتى كه انسان ملاحظه مى‏كند، مى‏بيند كه مسئله شعر و خطابه و فلسفه و آنهائى كه ديگر خيلى چيز هستند، عرفان و امثال اينها مطرح است و آن چيزى كه در صدر اسلام رمز پيروزى بود مطرح نمى‏شود.اگر آنكه در صدر اسلام در اصحاب رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) و لشكر اسلام بود، عشر او در اين مملكت اسلامى بود، قدرتى بودند كه از تمام ابرقدرت‏ها مقدم بودند لكن بكلى آن روحيه ايمان را از دست دادند و آن كه خيلى مؤمن بود آن بود كه به مسجد برود و از مسجد برگردد منزل و دعا بخواند، ديگر آن جهاتى كه در صدر اسلام مطرح بود اصلاً در بين ممالك اسلامى مطرح نيست، الان هم مطرح نيست. الان هم وقتى كه مجالسى كه تهيه مى‏شود براى اينكه ببينند بايد چه بكنيم، از حدود نطق (و هر كه بهتر نطق بكند) معلوم نيست بيشتر باشد، همچو نيست كه واقعاً رسيدگى بكنند به اينكه چرا ما عقب افتاده هستيم و چرا و چه چيز ممكن است كه ما را از اين عقب افتادگى نجات بدهد، طرح بكنيم و دنبالش

صحيفه نور ج 8 صفحه 95

برويم، عمل بكنيم. نه در هر سالى، هر چند سال يك جلسه‏اى درست بكنيم و هر كس هم از هر جا بيايد يك مقدارى خطابه و شعر و يك مقدار هم از مسائل اسلامى و احتياجات مسلمين و بعد هم كه از آن مجلس خارج شدند ديگر اصلش همه چيزها مغفول عنه بمانند. بايد بگوئيم كه دشمن‏هاى اسلام، ممالكى كه به اسلام سلطه پيدا كردند و به مسلمين، آنها مرد عمل بودند، نه حرف، و مسلمين در اين بعد از صدر اول مرد حرف بودند، نه عمل. خيلى خوب شعر مى‏گفتند، خيلى خوب خطابه مى خواندند وقتى هم مطرح مشكلات مى‏شد، خيلى هم خوب طرح مى‏كردند امااز حدود گفتار خارج نمى‏شد، به عمل نمى‏رسيد. اگر از حدود گفتار خارج مى‏شد نمى‏تواند انسان باورش بيايد كه بيشتر از صد ميليون عرب در مقابل اسرائيل آنطور زبون باشند و انسان نمى‏تواند باور كند كه با داشتن همه چيز، و احتياج غرب در بسيارى از امور به ممالك اسلامى، اينها همه تحت سلطه آنها باشند با داشتن جمعيت‏هاى زياد و ذخاير زياد. اين نيست جز اينكه آن روحيه‏اى كه در صدر اسلام بود و منشاء غلبه شد، آن روحيه را ما از دست داديم. دليل بر اينكه يك همچو روحيه‏اى مى‏تواند غلبه كند بر مشكلاتش، قصه ايران است. اگر در ايران هم مثل سابق، مثل سالهاى گذشته تمام مسائل بر مى‏گشت به اينكه مشكلات گفته بشود و هيچ عمل نشود، مصيبت‏ها را ذكر بكنند و بروند منزلشان بخوابند، اگر اينطور بود الان هم زير بار همان رژيم و همان گرفتارى‏ها بوديم لكن خداوند خواست كه اين ملت از حد حرف به حد عمل بيايد و آن روحيه‏اى كه در صدر اسلام بين مسلمين بود، تا حدودى در اين ملت پيدا شد و همان رمز پيروزى يك مشت فاقد همه چيز بر يك قدرتهاى شيطانى بزرگ، همان روحيه كه در صدر اسلام بود و مسلمين دنبال شهادت مى‏رفتند، جنگ مى‏رفتند و اگر از جنگ بر مى‏گشتند شايد پيش خودشان معلوم بودند، اين تا يك حدودى در ايران پيدا شد به طورى كه جوان‏هاى برومندى كه اول جوانى‏شان بود و هست چه در آنوقتى كه من نجف بودم و چه حالا كه ايران هستم و چه قبل از اين پيروزى و چه بعد، اينها از من مى‏خواهند كه دعا كنم شهيد بشوند و جدا دعا ميخواهند و بعضى‏ها تأسف مى‏خورند، اظهار تأسف مى‏كنند كه ما نشديم. اين روحيه تا در مسلمين پيدا نشود همينند كه هستند، مجلس‏ها اثرى ندارد، اجتماعات اثرى ندارد، كنفرانس دولت‏هاى مختلف و اجتماعاتشان اثرى ندارد، صحبت است. دل خوش كردن به اين چيزها موجب تنفر ما شده است و مى‏شود. مسلمين فكرى بكنند كه اين تحول در آنها حاصل بشود، تحول از خوف به شجاعت و تحول از توجه به دنيا به ايمان به خدا. منشاء همه پيروزى‏ها همين كلمه است، ما متحول بشويم به يك موجودى اسلامى انسانى با ايمانى كه خداوند تبارك و تعالى از ما خواسته است، والا شما تشريف مى‏آوريد اينجا با ما صحبت مى‏كنيد ما هم با شما صحبت مى‏كنيم دردها را گوئيم و درمانش هم گاهى گفته مى‏شود لكن شما كه ميرويد و ما كه اينجا هستيم هيچ ديگر در فكر اين نيستيم كه يك عملى انجام بگيرد.

منشاء مصائب و گرفتارى‏هاى مسلمين‏

اضافه بر همه اين مسائل قضيه دولت‏هاى اسلامى است كه مصيبت مسلمين بسيارش از

صحيفه نور ج 8 صفحه 96

دولت‏هاى اسلامى سرچشمه مى‏گيرد. دولت اسلامى كه بايد با هم همصدا باشند، همفكر باشند، همه از يك ديانت، صاحب يك كتاب، و همه هم مى‏بينند كه با اختلافاتى كه بينشان هست ديگران نتيجه مى‏گيرند، درد را مى‏دانند لكن دنبال دوا نمى‏روند، بلكه هر روز اختلافاتشان بيشتر مى‏شود و جدائى از هم بيشتر پيدا مى‏كنند و دولت‏هاى بزرگ هم حرفشان همين است كه ماها از هم جدا باشيم و با هم بلكه دشمن باشيم و اشتغال پيدا كنيم به حال هم و آنها استفاده كنند. بايد مسلمين فكر اساسى براى خودشان بكنند و دولت‏هاى اسلامى فكر اساسى بكنند. فكر اين نباشند كه چند روزى كه هستند مرفه باشند و داراى سلطه بر كشور خودشان، و اين درد تفرق را خودشان دوا كنند، والا هيچ علاجى ديگر نيست در كار و هيچ مجلس و هيچ كنفرانس و هيچ اجتماعى اثرى نخواهد گذاشت. من از خداى تبارك و تعالى خواستارم كه مسلمين را عموماً و دولت‏هاى اسلامى را خصوصاً بيدار كند و بر مشكلات خودشان غالب بشوند و اسلام آنطور كه هست در ممالك اسلامى تحقق پيدا بكند، آن‏طور كه در صدر اسلام بود.

(آنگاه يكى از نمايندگان سخنانى را به زبان عربى معروض داشت و امام در پاسخ وى فرمودند:)

بله يكى از مشكلات كه باز مسلمين، من گرفتارش هستم و مشكله دولت و ملت است، و دولت‏ها در آن قدرى كه ما اطلاع داريم و شما هم مطلع هستيد، دولت‏ها، دولت‏هائى هستند كه با ملتشان تفاهم ندارند، معامله دولت‏ها با ملت‏ها، معامله دشمن بادشمن است، ملت پشت مى‏كند بر دولت و دولت مى‏خواهد تحميل كند بر ملت از اين جهت ملت‏ها پشتوانه دولت‏ها نيستند بلكه معامله دشمن با دشمن مى‏كنند و اين موجب ضعف دولت‏هاست. ما ديديم كه اين پدر و پسر كه در ايران حكومت كردند، حكومت جابرانه، هم در زمان پدر همچو ملت پشت به او كرده بود كه وقتى متفقين آمدند و همه جهات مملكت ما در خطر بود، وقتى كه رضا شاه رفت مردم شادى كردند و شكست او را در جنگ با شادى تلقى كردند براى اينكه او را هم دشمن خودشان مى‏دانستند و محمدرضا وقتى كه با قدرت مردم بيرون رفت، مردم در روز رفتن او مثل عيد رفتار مى‏كردند و عيد گرفتند و اين يك مطلبى است كه در اكثر دولت‏هاى اسلامى (اگر نگويم در همه) هست كه دولت‏هاى اسلام ما با ملتشان هيچ تفاهم ندارند، معامله دشمن با دشمن است، ملت از آنها فرار مى‏كنند آنها مى‏خواهند به ملت تحميل كنند. و اين هم يكى از مشكلاتى است كه در ممالك ما هست و شايد حلش به اين زودى‏ها امكان نداشته باشد. ما الان كه يك دولتى داريم كه با مردم تفاهم دارد، الان تظاهرات مردم در خيابان‏ها له اوست در عين حالى كه خيلى نتوانستند تاكنون براى ملت كارى بكنند لكن ملت با او موافق است، با دولتشان موافقند، پشتيبان آن هستند يعنى يك دولت ملى است، يعنى دولتى است كه يك ملت پشت سرش هست، و اما اگر حساب بكنيد در ساير ممالك اكثراً (اگر همه نباشند) مسأله اينطور نيست، مردم با رضاى نفس از آنها پشتيبانى ندارند، آنها هم مصالح مردم را نمى‏خواهند مصالح خودشان رامى‏خواهند و تا اين مشكل هست باز ما به همين حال هستيم و باز من از خداى تبارك و تعالى مى‏خواهم كه اين مشكل حل بشود.

صحيفه نور ج 8 صفحه 97

دولت‏ها توجه بكنند به اينكه چه شد كه اين قدرت شيطانى از بين رفت و ملت ما غلبه كرد. اين براى اين بود كه ارتش او هم وقتى كه ملت را ديد يك طرف مى‏رود، پشت به او كرد، قواى خودش بر خود او پشت كرد چون كه ديدند كه ملت يك راهى دارد و آنها راه مخالف. از اين جهت اينها غلبه كردند و دولت‏ها اگر چنانچه با مردم تفاهم كنند و خدمتگزار مردم باشند، مردم پشتيبان آنها هستند و شكست براى آنها ديگر نيست لكن مع الاسف، هم دست‏هاى خارجى نمى‏گذارند و هم عدم رشد خودمان.

و السلام عليكم و رحمة الله و بركاته‏