بانک مقالات علوم ارتباطات اجتماعي

بي ترديد کليفورد گيرتز از مهم ترين و اثر گذارترين مردم شناسان معاصر است که با برقرار کردن پيوند بين تفسير و تبيين قدمي تعيين کننده در ارتقاي جايگاه مردم شناسي در ميان دانشهاي انساني و اجتماعي برداشته است. جايگاه او را در مردم شناسي و مطالعه فرهنگ و دين مي توان با جايگاه ماکس وبر در جامعه شناسي مقايسه کرد. او از طريق تالکوت پارسنز با آراي ماکس وبر آشنا شد و تلاش کرد تفهيم و تفسير را در شناخت فرهنگ و پديده هاي فرهنگي به کار بندد. يکي از مهم ترين مواريث نظري و عملي گيرتز را بايد تلاشهاي او در توضيح رابطه «فرهنگ» و «جامعه» دانست. او با قايل شدن استقلال و اولويت براي فرهنگ، از پيش قراولان رويکردي است که کريستين بل آن را «فرهنگ گرا- نمادگرا» مي خواند. ابزار تئوريک کارآمد گيرتز در اتخاذ و توسعه اين رويکرد تفسيري و معناگرا، آيين است. با وجود اين چنين به نظر مي رسد که آراي گيرتز براي دانش پژوهان ايراني چندان شناخته شده نباشد. مقاله حاضر تلاش مي کند تحليلي از آراي گيرتز ارايه کند و نشان دهد که او را به چه تعبير بايد يک تفسيرگرا دانست. اين مقاله با تاکيد و مروري بر رويکرد تفسيري گيرتز به فرهنگ و دين و مرروي بر يکي از مطالعات ميداني او در جزاير بالي توضيح دهد که او چگونه از آيين به عنوان يک متن براي تفسير يک فرهنگ استفاده مي کند.

 نسخه قابل چاپ