بانک مقالات تاریخ

تاسيس امپراتوري هخامنشيان به رهبري کوروش و استقرار و تداوم آن، در واقع، انتقال امپراتوري از بين النهرين به ايران و تحليل امپراتوري هاي آشور، بابل و مصر در يك امپراتوري گسترده به رهبري پارسيان بود؛ اين امپراتوري در ماهيت خود، از چارچوبي با ويژگي ها و مختصات زير برخوردار بود: داشتن قلمرويي پهناور با جمعيت بسيار و متشکل از اقوام و ملل گوناگون، تسلط و چيرگي قوم / تيره فرمانرواي پارسي بر مردم زيردست از طريق قدرت نظامي، ايجاد سازمان مالياتي منسجم و يكپارچه، داشتن سپاهي متشكل از نيروهاي مركزي (پارسي، مادي، ايلامي و سكايي) و پيراموني (نيروهايي از ساير اقوام) ساكن در امپراتوري، واگذاري قدرت به شخص شاه، در حالي كه قدرت هاي محلي تابع او هستند، برخورداري از مرزهاي نسبتا دگرگون و متغير، و مديريت نيروهاي داخلي و خارجي، و سرانجام صرف هزينه ها و فراهم نمودن زمينه هاي لازم براي رشد و بالندگي همه فرهنگ ها و سنن اقوام و ملل زيردست. مقايسه واقعيات امپراتوري هخامنشيان با ويژگي ها و مختصات يك امپراتوري نشان مي دهد كه پارسيان در نخستين تجربه شان توانستند امپراتوري را به وجود بياورند كه در آن، نه تنها ميراث امپراتوري هاي پيشين را حفظ نمودند بلكه با دميدن روح ايراني در آن، انديشمندان يوناني را درباره ماهيت خود به شگفتي واداشتند و از طرف ديگر زمينه هاي شكل گيري امپراتوري هاي بعدي ايراني را فراهم نمودند.

 نسخه قابل چاپ