بانک مقالات تاریخ

در تکاپويي که در آستانه به قدرت رسيدن پهلوي اول، براي چاره انديشي توسعه نايافتگي ايران صورت گرفت، ايلات و عشاير ايران در معرض اتهام قرار گرفتند که با مرکزگريزي، تمرد، غارت و ستيزه هاي مداوم ايلي و عشيره اي ايران را دچار عقب ماندگي کرده اند. بنابراين در دوره پهلوي اول بر پايه سه انديشه دولت سازي، ملت سازي و مدرن سازي اقدام به خط مشي گذاري براي ايلات و عشاير نمودند و پس از آرام سازي و خلع سلاح، اسکان و سلب قدرت از روساي آنان براي ساماندهي فرهنگي ايلات و عشايرچاره جويي هايي کردند.
اين پژوهش قصد بررسي اين موضوع را دارد كه دولت پهلوي اول چه برنامه ريزي هاي فرهنگي اي براي ايلات و عشاير کرده و اين برنامه ها و با چه مقاصدي بوده است؟
اساس فرضيه پژوهش حاضربه اين قرار است که در تکميل سياست عشايري، سياست فرهنگي براي ايلات و عشاير بر محور سياست سلبي، متحدالشكل ساختن لباس مردان و تغيير پوشش زنان كه از آن به نام فرهنگ زدايي ياد شده و سياست ايجابي، ايجاد مدارس و دارالتربيت هاي عشايري، كه از آن به فرهنگ سازي تعبير شده، قرار گرفت.
از ديد اين پژوهش اهداف اساسي سياست فرهنگ زدايي عبارت بود از: 1. القاي قدرت دولت مركزي. 2. از ميان بردن مظاهر تكثر و تنوع. 3. مدرن سازي و ستيز با سنت گرايي.
انگيزه هاي دولت از اجراي سياست فرهنگ سازي به قرار زير توصيف و تحليل شده است: 1. تربيت فرزندان ايلات و عشاير و تقويت خوي شهر نشيني در آنان. 2. تربيت نيروي مبلغ و هوادار حكومت در بين ايلات و عشاير. 3. گروگان گيري خوانين زادگان در مدارس عشايري.
يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد که بين سياست گفتاري و سياست کرداري دولت در اين زمينه تفاوت وجود داشت و به علل نارسايي برنامه به ويژه عدم توجه به عامل زمان و شتابزدگي از سياست فرهنگي دولت استقبال نشد، همچنين برنامه ريزي هاي فرهنگي دولت براي ايلات و عشاير اهداف دولت را تامين نكرد و به دليل، تصورات قالبي سياستگذاران درباره زندگي ايلي وعشير ه اي، كمبود اعتبارات، ريشه داري سنت هاي ايلي و خشونت مجريان به سياست ناكام و غيرموثري تبديل شد.

 نسخه قابل چاپ