بانک مقالات تاریخ

در آستانه ورود آل بويه به بغداد در سال 334 هـ ق، چند گروه عمده مدعي امارت و حاکميت بر بغداد بودند. نخست گروه حمدانيان، دوم گروه ترکان و سوم برادران بريدي که بر ثروتمندترين و کليدي ترين منطقه نزديک به بغداد (اهواز، واسط، بصره و بطائح) حاکميت ديرينه سالي داشتند. در چنين گردونه رقابتي، نبردي سرنوشت ساز به نام جنگ کيل (نزديک مدائن) در سال330هـ ق ميان حمدانيان و متحدانشان (ترکان) به عنوان ياران خلافت با بريديان و هم پيمانانشان (ديلميان) رخ داد که نتايج شگرفي به جاي گذاشت.
بريديان نزديک به بيست سال (314-332 هـ. ق) در جنگ هاي بسياري وارد شدند؛ اما شکست خاندان بريدي در رويارويي با حمدانيان، اولين و آخرين شکست آنان به معناي وسيع کلمه بود. بريديان در جنگ کيل به گونه اي درهم شکسته و پريشان حال شدند که ديگر توانايي بازسازي نظامي و اجراي هيچ گونه تحرکي را در منطقه نداشتند.
اين نبرد هم سرنوشت بغداد را دگرگون کرد و هم به دوران سلطه و اقتدار اميرالامراها در فاصله سال هاي 324 تا 334 هـ. ق پايان داد؛ به ويژه سقوط خاندان بريدي را شتاب بخشيد و سران و سپاهيان آل بويه، که از يک دهه پيش مترصد تسلط بر بغداد بودند، اينک بدون وجود هيچ گونه مزاحمي (بريديان) راه را براي رسيدن به دارالخلافه (بغداد) هموار ديدند. مقاله حاضر در پي دست يابي به مهم ترين پيامدهاي نبرد کيل و چگونگي حضور آل بويه به عنوان تنها پيروز ميدان نبرد در بغداد است.