مقالات علوم سیاسی

آنچه به طور معمول در مورد هدف ايران از پيگيري برنامه هسته اي عنوان مي شود محدود به دو گزينه است: نخست برخورداري از توانمندي هسته اي صرفا در مصارف علمي، پزشکي و انرژي که در محافل داخلي طرح مي شود و دوم دستيابي به سلاح هسته اي که از جانب غرب به ايران نسبت داده مي شود. اين در حالي است که گزينه هاي ديگري از جمله «توانايي قانونمند» و «توانايي کامل» هسته اي نيز در اين ميان وجود دارد.
سوال مطرح آن است که چه عواملي ايجاب مي کند جمهوري اسلامي ايران به دنبال کسب «توانايي قانونمند» هسته اي باشد؟. نوشتار حاضر بر اين فرضيه استوار است که امنيت ملي، اهداف ميان مدت سياست خارجي و اهداف برنامه هسته اي ايران، کسب «توانايي قانونمند» هسته اي را ايجاب مي کند. از جمله اهداف ميان مدت سياست خارجي «حفظ وضع موجود» محسوب مي شود. بازدارندگي، ارتقاي شان و منزلت داخلي، خارجي، ارتقاي سطح توسعه، نقش آفريني در قالب بازيگر فعال منطقه اي و بين المللي و کسب جايگاه شايسته و افزايش قدرت «جهان اسلام» از اهداف برنامه هسته اي ايران قلمداد مي شود. در اين راستا بدين پرسش نيز پاسخ داده مي شود که کدام استراتژي قادر به تحقق اهداف يادشده است و چنين فرض مي شود که استراتژي «تعامل همه جانبه» گزينه ايران در قبال غرب است. در اين استراتژي کليه موضوعات مهم دوجانبه و چندجانبه از قابليت طرح و مذاکره برخوردار است.

 نسخه قابل چاپ