مقالات زبان های خارجی

هجا از شمي ترين واحدهاي زباني است که از ديرباز مورد مطالعه قرار گرفته و بحث و بررسي پيرامون مرزهاي آن بسيار بوده است. در زبان ايتاليايي هم بر روي آن مطالعات بسياري انجام گرفته است. در اين مقاله عناصري که در آغازه، قله و پايانه هجا در ايتاليايي قرار مي گيرند، بررسي مي شوند. اين گرايش آشکار نيز به چشم مي خورد که خوشه هاي همخواني شکسته و به هجاهاي ساده تر تبديل مي شوند. نقش همخوان هاي روان، نوع واکه و محل تکيه در تعيين مرزهاي هجايي بايد مورد توجه قرار گيرد. حرف تعريف، حرف اضافه و ديگر عناصري که در محور همنشيني قرار مي گيرند زمينه هاي شکست خوشه هاي همخواني آغازين واژه را فراهم مي کنند، اما در درون واژه، همنشيني واکه ها در اين روند سودمندند.

 نسخه قابل چاپ