مقالات زبان های خارجی

مقالۀ حاضر بررسی رویکرد فلسفی داستایفسکی نسبت به مسئله آزادی، دریافت او از وضعیت بشر و بعد مذهبی، تمثیلی و تحول عظیم فکری وی در بازپسین نوشته هایش – از خاطرات زیر زمینی تا «افسانۀ مفتش بزرگ»، بخش فلسفی برادران کارامازوف – است. فلسفۀ روسیِ آرمان طلب و نمادگرا، از سال های پسینِ قرن نوزدهم، این رمان نویس را به عنوان پدر فکری خود برگزید. چگونه می توان شیفتگی فلاسفه و ادبا را در برابر داستان نویس توجیه کرد؟ آیا نگاره های اصلی فلسفۀ داستایفسکی از هنر داستانی او جدا است؟ این بررسی بر تحلیل های روشنگرانۀ فیلسوفانی همچون لئون شستوف، نیکولا بردائوف و نظریات نوین میخاییل باختین دربارۀ اهمیت آوا، گفتار و ابداع چندآوایی داستانی توسط داستایفسکی استوار است. افزون بر توجه به سویه های فلسفی آثار در قبال آزادی، که موضوع بخشی از مقاله است، بررسی تأثیر داستایفسکی بر برخی ادبای فرانسوی، از جمله آندره ژید و ناتالی ساروت نیز در اینجا مدنظر است.

 نسخه قابل چاپ