مقالات زبان های خارجی

از زمان ژاك روسو تا به امروز، عرصه ادبي فرانسه شاهد ظهور نويسندگاني بوده كه به شرح جزیيات زندگي خويش مي پرداختند و به اين ترتيب موجب پيدايش نوع جديدي از نگارش به نام حسب حال نويسي شدند. نويسنده چنين آثاري، با نگارش شرح حال زندگيش، به دنبال بازسازي حقيقت و هويت واحد خويش مي گردد. در كنار اين پديده ادبي، ادبيات فرانسه همچنان شاهد خلق حسب حال نويسي هاي ديگري بوده كه از ساختارهاي نامتعارف بهره جسته اند و به واسطه نامي كه در سال 1997 توسط دوبروسكي بر آنها نهاده شد، به اتوفيكسيون يا خود تخيل نويسي شهرت يافته اند. مقاله حاضر به پژوهشي در باب اين گونه نوشتاري پرداخته و نشان مي دهد كه چگونه نويسنده مي تواند با تكثير هويتش، حقايق زندگي خود را تخيل گونه به نمايش گذارد. زيرا در اتوفيكسيون، «من» نويسنده به خودي خود حائز اهميت نيست. پس نوشته اش به آیينه خورده شده اي مي ماند كه هر تكه از آن، ماجرايي متني و كلامي از زندگي نويسنده را باز مي تاباند. وحدت هويت و «من» نويسنده در هم مي شكند. به عبارت ديگر، اتوفيكسيون تصويري تكه تكه شده را نشان مي دهد، پس خواندن اثر و درك منسجمي از آن نيز دشوار مي گردد. زيرا در اين گونه حسب حال نويسي، متن تحت نمايش انكسارات دروني نويسنده، «من» و هويت تكثير يافته او قرار مي گيرد، و منقطع و داراي نقایض بسياري مي شود.

 نسخه قابل چاپ