مقالات زبان های خارجی

چهارصد سال پيش، يعني در سال 1604 ميلادي، ميگوئل دو سروانتس اسپانيايي اين امكان را يافت تا اولين بخش كتاب جاودانه خون دن كيشوت را به چاپ برساند؛ اثري كه بعدها عنوان نخستين رمان ادبيات داستاني جهان را به خود اختصاص داد. درسال 1351 شمسي نيز ايرج پزشكزاد نويسنده ايراني كتاب جنجالي خود دايي جان ناپلئون را منتشر كرد، كتابي كه با استقبال گسترده قشر كتابخوان مواجه شد و با ساخته شدن مجموعه تلويزيوني از اين كتاب، اشتهار آن فراگير شد. نوع ادبي هر دوكتاب هزل است، هزلي كه استادانه ازهجو دوري مي جويد و همين نقطه قوت اين دو اثر محسوب مي گردد. اما آنچه حائز اهميت به نظر مي رسد و موضوع اين مقاله را هم مي شود، قرابت اين دو اثر است. دو قهرمان «مسئله دار» اين دو رمان- يعني دن كيشوت و دايي جان ناپلئون – دچار ايده اليسمي انتزاعي و در پي احياي گذشته اي اند كه روند تاريخي-اجتماعي محيط، ديگر اجازه اين احيا را نمي دهد؛ بنابراين براي اين دو گريزي نيست و هر دومحكوم به غروب در نااميدي اند.

 نسخه قابل چاپ