مقالات زبان های خارجی

هدف از نگارش اين مقاله، بررسي مهم ترين و پربسامدترين فرايندهاي واجي در زبان آلماني معيار گونه شهر برلين است. گزينش گونه زباني رايج در شهر برلين، به دليل معيار بودن اين گونه زبان آلماني بوده است. بدين منظور، چهار فرهنگ واژگان دودن (1988) (Duden: Deutsches Universal Worterbuch)، لانگنشايد (2002) (Langenscheidts Grobworterbuch)، پنبه چي (1379) و بروک هاوس (Der Sprach Brock Haus) (1996) براي استخراج داده ها و شواهد، مورد بررسي قرار گرفتند. همچنين از دو تن از گويشوران آلماني زبان براي توليد برخي از داده هاي ذکر شده در اين مقاله کمک گرفته شده است. در ضمن، از برخي کتاب ها و منابع واج شناسي براي تعيين قواع واجي استفاده شده که فهرست آن ها در کتابنامه مقاله آمده است. مهم ترين فرايندهاي آوايي-واجي در زبان آلماني عبارتند از: دميدگي همخوان هاي گرفته بيواک در آغاز واژه و هجا، واکرفتگي همخوان هاي گرفته واکدار در پايان واژه و هجا، همگون شدن همخوان خيشومي تيغه اي با همخوان دهاني پس از خود در مشخصه محل توليد و فرايند تجانس آوايي (تغيير مشخصه پسين در واکه هاي داراي مشخصه +] پسين[).
از ميان فرايندهاي مذکور، دو فرايند دميدگي همخوان هاي گرفته بيواک در آغاز واژه و هجا و واکرفتگي همخوان هاي گرفته واکدار در پايان واژه و هجا نسبت به ديگر فرايندها از بسامد وقوع بيشتري برخوردارند. نکته حايز اهميت ديگر در آرايش هجايي در زبان آلماني، آن است که اصل توالي رسايي در هجاي اين زبان حاکم است.

 نسخه قابل چاپ