بانک مقالات حقوق

يکي از شيوه هاي بياني قرآن کريم براي تبيين حقايق و مطالب فراتر از درک محدود بشري، به کار بردن تمثيل و تشبيه است تا انسانهاي مخاطب در نسلهاي مختلف، آن را درست شناخته و درک کنند؛ چنانکه مي فرمايد: "وَ تِلکَ الامثالُ نَضرِبها لِلنّاس ِلَعَلَّهُم يَتَفَکَّرُون" اين مثالها را براي مردم مي زنيم؛ باشد که بينديشند. در جاي ديگر مي فرمايد: "وَ لقد ضَربنا لِلنَّاس ِ فِي هذا القرآن ِ مِن کُلِّ مَثلٍ ... " و به راستي در اين قرآن براي مردم هرگونه مثلي آورديم.
برخورد مفسران در حقيقي بودن يا سمبليک بودن قصه هاي قرآني و زبان تمثيلي قرآن، متفاوت است؛ برخي، داستانهايي از قرآن را فقط سمبليک دانسته و واقعيت آن را انکار کرده اند، در حالي که گروهي ديگر، کلام و بيان قرآن را واقعيت مي دانند. اين مقاله به بيان ديدگاههاي مفسران در اين زمينه پرداخته و تعابير ايشان در واقعي يا تخيلي بودن برخي از داستانهاي قرآني را مورد بحث قرار داده و بر اين اساس به بررسي داستان آدم و فرزندانش پرداخته است .

 نسخه قابل چاپ