بانک مقالات حقوق

يافته هاي پژوهشي در باره تربيت به کارگيري رويکردهاي يادگيري به ترتيب بر استفاده از "رويکردهاي رفتارگرايي"، "شناخت گرايي" و "ساخت گرايي" تأکيد دارد؛ به اين صورت که در مراحل ابتدايي تحصيل که ميزان اطلاعات شاگرد در باره موضوع آموزش اندک است بايد از رويکردهاي رفتاري براي آموزش او سود جست و وقتي اين مرحله ابتدايي کسب اطلاعات، حقايق و مفاهيم سپري شد، رويکرد شناخت گرايي- که بر ايجاد شبکه اطلاعاتي شامل دانش بياني و دانش روش کاري که از طريق يک شبکه قضيه اي به هم مرتبط است، تأکيد دارد- بايد مورد استفاده قرار گيرد؛ در مرحله پيشرفته يادگيري، بايد از رويکرد ساخت گرايي در محيطي باز، بهره گرفت. از سوي ديگر، بسياري از برداشتهاي جديد در باره يادگيري بر ديدگاههاي نوين پراگماتيست ها و ساخت گرايان تأکيد دارد. در اين ديدگاهها رويکرد "مسأله- محور"، "موضوع- محور" يا "عنوان- محور" در يادگيري و آموزش به کار مي رود. در اين روش، شاگرد نوآموز با يک مسأله واقعي در شرايط عيني، مواجه مي شود و تلاش مي کند آن مسئله را حل نمايد و بازنمايي واقع گرايانه اي از مسأله و شرايط آن در ذهن خود ايجاد کند. اين رويکردها با آنچه در بالا در باره ترتيب به کارگيري ديدگاههاي يادگيري ذکر شد، مغايرت دارد. آيا اين مغايرت باعث ايجاد وقفه در فرايند يادگيري معني دار شاگرد مي شود؟ آيا مواجه ساختن شاگرد مبتدي با سئوالها و مسايل "واقعي" باعث ايجاد نگرش منفي يا تمايل منفي نسبت به موضوع يادگيري يا همان مسأله مورد بحث نمي شود؟
به اين نکته نيز بايد توجه داشت که رويکردهاي ساخت گرايي در باره يادگيري، اغلب بر نوعي معرفت شناسي نسبيت گرا تکيه دارند که در شکل بسيار ساده آن، وجود حقايق خارج از ذهن فرد را نفي مي کند و براي دريافتهاي دروني فرد، نقشي تعيين کننده در کسب معرفت قايلند. به کارگيري اين ديدگاه معرفت شناسي در مراحل ابتدايي تحصيل مي تواند زمينه هاي ذهني ناپايدار و متزلزلي فراهم آورد که باعث جلوگيري از يادگيريهاي آينده بر اساس معرفت شناسيهاي واقع گرايانه مي شود؛ در حالي که به کارگيري معرفت شناسيهاي واقع گرايانه در ابتدا مي تواند اين مشکل را برطرف ساخته و با خصوصيات ذهن شاگرد در مراحل ابتدائي رشد ذهني نيز هماهنگي بيشتري داشته باشد.

 نسخه قابل چاپ