بانک مقالات حقوق

بر اساس معيار انسان معقول و متعارف، تقصير عبارت است از انجام كاري كه اين انسان فرضي در شرايطي كه ضرر در آن روي داده است، انجام نمي داد و يا ترك كاري كه او در آن شرايط انجام مي داد. اين معيار در گذشته كاملا جنبه نوعي داشت و حقوقدانان بطور كلي شرايط دروني و فردي را در احراز تقصير ناديده مي گرفتند، اما امروزه بسياري بر اين باورند كه قاضي بايد آن دسته از شرايط دروني را كه بسادگي به گونه عيني قابل ارزيابي است، مانند سن، وضعيت سلامتي و توانايي هاي جسمي و... در نظر گيرد. اما بايد شرايط دروني از نوع ذهني يا رواني مانند هوشمندي، ميزان آگاهي، شخصيت و انگيزه هاي عمل را ناديده انگارد. در اين مقاله، سعي شده است تا محتواي توصيفي و هنجاري اين ابزار حقوقي بيان شود؛ ابعاد تاريک حقوقي و ابهامات آن روشن گردد و در پرتو مباني و اهداف مورد نظر، پاره اي از برداشت هاي صورت گرفته از آن به چالش کشيده شده و پيشنهادهايي که گمان مي رود بتواند به همگرايي و انسجام نظام حقوقي کمک کند، ارايه شده است.