بانک مقالات جغرافیا

در بسياري از مطالعات و بررسي هاي منابع طبيعي و کشاورزي، به دليل عدم پوشش کامل ايستگاه هاي اندازه گيري نقطه اي باران، برآورد بارش منطقه اي يا تخمين بارش در مناطق خشک ميان ايستگاه ها ضروري است. بنابراين، آگاهي از ميزان متوسط بارندگي در يك حوضه آبخيز، از عوامل اساسي در هيدرولوژي و طراحي سازه است. روش هاي مختلفي براي برآورد بارش وجود دارد كه از جمله آن مي توان به روش هاي ميان يابي اشاره كرد. در بيشتر موارد، يكي از روش هاي موجود دلخواه كارشناس انتخاب و مورد استفاده قرار مي گيرد كه ممكن است برآورد دقيقي نباشد. هدف از اين پژوهش، مشخص كردن توزيع مکاني بارش سالانه حوزه آبخيز قم با استفاده از روش هاي زمين آماري و مقايسه روش هاي موصوف با يكديگر است. براي اين كار، پس از جمع آوري آمار و اطلاعات مربوطه و وارد كردن آنها در محيط نرم افزار GS⁺ و ARC GIS نسخه 10، نقشه هم باران تهيه و آناليز واريوگرام منطقه مورد مطالعه انجام شد. سپس براي ارزيابي روش هاي ميان يابي از روش ارزيابي متقابل و دو عامل MAE وMBE  استفاده شد. در اين مطالعه، دو روش زمين آماري كريگينگ و عكس فاصله با توان هاي (1 تا 3) براي برآورد بارش سالانه با استفاده از آمار سي ساله ايستگاه هاي باران سنجي در استان قم و اطراف آن مورد ارزيابي قرار گرفتند و براي ارزيابي دو روش فوق نيز، از معيار ميانگين خطاي مطلق (MAE) استفاده شد. نتايج اين ارزيابي نشان داد كه تغييرات بارندگي سالانه، بيشتر از مدل گوسي تبعيت مي کند. در محدوده مورد مطالعه، روش کريگينگ با MAE برابر 30.22 ميلي متر، مناسب ترين روش تخمين بارندگي سالانه است و روش عكس فاصله به توان يك با MAE برابر 32.23 ميلي متر و عكس فاصله به توان دو با MAE برابر 33.55 ميلي متر و عكس فاصله به توان سه با MAE برابر 35.1 ميلي متر در رده هاي بعدي قرار مي گيرند.

 نسخه قابل چاپ