بانک مقالات جغرافیا

انسان مي تواند با تكنولوژي موجود، طبيعت را مقهور اراده و خواست خود كند، ولي در صورت استفاده نامناسب و مهار نشده از طبيعت، موجب تخريب و بر هم خوردن تعادل اكوسيستم خواهد شد. آنچه به عنوان تخريب محيط زيست از آن ياد مي شود، نتيجه برنامه ها و سياست هاي نادرست در مديريت سرزمين است و نمونه بارز اين مساله، درياچه هاي طشك و بختگان است. با احداث سدهاي مخزني (سدهاي درودزن و سيوند) و برداشت بي رويه از آب رودخانه هاي كر و سيوند براي مصارف كشاورزي، شهري و صنعتي، رژيم آبگيري طبيعي درياچه هاي طشك و بختگان دچار اختلال شده و اين امر سبب شده اين دو درياچه در فصول مختلف سال، دوره هاي خشك و بدون آب را سپري كنند. اين درحالي است كه اين دو درياچه، جزء مناطق تحت حفاظت سازمان محيط زيست كشور بوده و طرح هايي كه در بالادست براي برداشت آب به اجرا درمي آيد، بدون توجه به حفظ حيات درياچه هاي طشك و بختگان انجام مي شود. در صورت عدم تعلق حقابه زيست محيطي به اين درياچه ها، اكوسيستم منطقه به اكوسيستم كويري تبديل خواهد شد. اين مقاله قصد دارد تا آثار سوء ناشي از احداث سدهاي فوق را در تغيير چشم اندازهاي جغرافيايي نشان دهد و سپس به بررسي نقش و اهميت سيستم اطلاعات جغرافيايي، در برآورد نياز آبي درياچه ها بپردازد. براي اين كار با استفاده از تصوير ماهواره اي ETM+ و تركيب باند هاي (7-5-2)، سطح درياچه با توجه به عمق و با استفاده از تكنيك -C ميانگين فازي به هفت طبقه دسته بندي شد. درنهايت با استفاده از تابع Cut/fill در محيط GIS مشخص شد كه حجم آب مورد نياز سالانه براي پرشدن كل سطح درياچه، 1592 ميليون مترمكعب است.

 نسخه قابل چاپ