بانک مقالات جغرافیا

از زمان پيدايش تفکر برنامه ريزي، يعني اوايل قرن چهاردهم هجري شمسي با روي کارآمدن رضاشاه تاکنون برنامه ريزي و توسعه  منطقه اي در کشور همواره مطرح بوده است. اين نکته مهم که در طول برنامه هاي عمراني کشور قابل نقد و بررسي است، در مدت زمان نزديک به نيم قرن مسير پرفراز و نشيبي را بدون تحول و تکامل مثبت سپري کرده است. به رغم اين سابقه طولاني، نتايج مورد انتظار يعني توسعه متعادل منطقه اي در کشور حاصل نشده است. به نظر مي رسد نظام برنامه ريزي تمرکزگراي بخشي نگر هرگز نتوانسته است توسعه اي همگون با مزيت ها و تنگناهاي مناطق را محقق سازد و بي تعادلي در توسعه منطقه اي کشور پيامد آن بوده است. اين مقاله با هدف بررسي موانع توسعه منطقه اي در ايران در دو مقطع زماني قبل و بعد از انقلاب تدوين شده است. روش تحقيق در اين مقاله توصيفي ـ تحليلي است. در وهله اول تمامي منابع و اسناد اوليه و ثانويه مرتبط با برنامه ريزي و توسعه منطقه اي گرد آوري و مرور گرديد و سپس با استنتاج مهم ترين متون به بررسي و تحليل مطالب گرد آوري شده هم سو با هدف مقاله پرداخته شده است. نتايج اين بررسي نشان مي دهد که اصلي ترين مانع توسعه منطقه اي در کشور به نظام برنامه ريزي آن برمي گردد. تمرکز گرايي، بخشي نگري، فقدان فرهنگ برنامه ريزي در سطوح مديريتي، فقدان بسترهاي قانوني، وابستگي به درآمدهاي نفتي، نقصان منابع داده و اطلاعات، ضعف برنامه ها و کمبود نيروي متخصص در نظام برنامه ريزي از جمله ويژگي هاي اين نظام برنامه ريزي بوده است. به علاوه، فقدان رويکرد حکمروايي خوب شهري و همچنين عدم درک و يا درک ضعيف از اهميت و ضرورت آن در برقراري نظام مطلوب مديريت و برنامه ريزي، اين کمبودها را تشديد کرده است.

 نسخه قابل چاپ