بانک مقالات جغرافیا

كشور ايران به لحاظ موقعيت جغرافيايي از مستعدترين مناطق جهان از نظر بروز مخاطرات طبيعي و به ويژه زمين لرزه است، به طوري كه از نظر ميانگين سالانه بيشترين تعداد مطلق جمعيت در معرض خطر زمين لرزه، در جايگاه هفتم آسيا و سيزدهم جهان قرار دارد. با نگاه اجمالي به نقشه هاي پهنه بندي زمين لرزه، مي توان دريافت كه بيشتر سكونتگاه هاي پرجمعيت روستايي و شهري كشور در دامنه هاي البرز و زاگرس واقع اند كه از لحاظ تهديد مخاطرات طبيعي و به ويژه زلزله آسيب پذيري نسبتا بالايي دارند. از طرفي ديگر، تفاوت در ظرفيت هاي موجود سكونتگاه ها در ميزان اثرپذيري متفاوت آنها از تاثيرات ناگوار زلزله، سطح آسيب پذيري شان را نيز از يكديگر متفاوت مي سازد. به همين خاطر تاكيد اين پژوهش، بررسي ظرفيت ها و آسيب پذيري سكونتگاه هاي روستايي در برابر خطر زمين لرزه در مناطق روستايي شهرستان خدابنده است. پژوهش حاضر درصدد اندازه گيري ميزان ظرفيت هاي اجتماعي، اقتصادي، نهادي و كالبدي مناطق روستايي مورد مطالعه به منظور مقابله با تاثيرات مخاطره زلزله و تبيين عملي نقش ظرفيت سازي و يا تقويت ظرفيت هاي موجود با هدف كاهش تاثيرات زمين لرزه در منطقه روستايي مورد مطالعه است. براي دستيابي به اهداف تحقيق، از روش هاي اسنادي و ميداني با تاكيد بر تكميل پرسشنامه نزد 321 نفر سرپرست خانوار روستايي در 37 روستا، استفاده شده است. پس از جمع آوري داده ها، به تحليل آنها در محيط SPSS اقدام گرديده است. نتايج تحقيق، از كافي نبودن ظرفيت هاي موجود در منطقه روستايي مورد مطالعه براي كاستن از تاثيرات و آسيب پذيري خطر زمين لرزه حكايت دارد.

 نسخه قابل چاپ