بانک مقالات علوم اجتماعی

پژوهش هاي اخير نشان داده است که داشتن تجربه رابطه و تعامل اجتماعي با دانش آموزان استثنايي و دسترسي اطلاعات و آگاهي درباره افراد با نيازهاي ويژه، مي تواند به نگرش دانش آموزان عادي، نسبت به دانش آموزان استثنايي تاثير مثبت بر جا گذارد. از اين رو، هدف از پژوهش حاضر، بررسي تأثير برنامه هاي آگاه سازي و رابطه اجتماعي بر تغيير نگرش دانش آموزان دختر دبيرستاني نسبت به دانش آموزان عقب مانده ذهني و ضرورت يکپارچه سازي آموزشي آنها است. در اين تحقيق، هفتاد و پنج دانش آموز دختر پايه اول دبيرستاني، به روش نمونه گيري خوشه اي تصادفي، از سه دبيرستان، در شهرکرد انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه آزمايشي و يک گروه کنترل تقسيم شدند. در مورد گروه آزمايشي اول، ابتدا برنامه آگاه سازي و پس از آن برنامه رابطه اجتماعي اجرا شد. در مورد گروه آزمايشي دوم، فقط برنامه آگاه سازي اجرا گرديد و گروه کنترل هيچ برنامه مداخله اي را دريافت نکرد. سپس براي سنجش نگرش افراد مورد مطالعه، مقياس نگرش به پژوه (1991) به مرحله اجرا در آمد. داده ها با استفاده از روش تحليل واريانس يک طرفه، مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج به دست آمده نشان داد که تفاوت ميانگين هاي نگرش سه گروه مورد مطالعه، نسبت به دانش آموزان عقب مانده ذهني معنادار بودند. به طوري که بين ميانگين هاي نگرش گروه آزمايشي اول با گروه کنترل و بين ميانگين هاي نگرش گروه آزمايشي دوم با گروه کنترل تفاوت ها (P<0.001) معنادار بودند. در مقابل، بين ميانگين هاي نگرش گروه آزمايشي دوم (شرکت کنندگان در برنامه آگاه سازي) تفاوت معناداري به دست نيامد. در پايان، مقايسه ميانگين هاي نگرش دانش آموزان دبيرستاني، نسبت به يکپارچه سازي آموزشي دانش آموزان عقب مانده ذهني، در سه گروه مورد مطالعه، تفاوت معناداري را نشان نداد.

 نسخه قابل چاپ