بانک مقالات علوم اجتماعی

امروزه مساله وابستگي به مواد مخدر، به صورت يک مشکل جهاني در آمده است و عوارض ناشي از آن، از جنبه هاي مختلف بر جامعه ضربه وارد مي کند. خانواده، به عنوان عنصر اصلي جامعه، در پديد آمدن و درمان اين اختلاف، نقش به سزايي دارد. از جمله روش هاي روان درماني براي درمان اختلال وابستگي به مواد، گروه درماني و ديگري آموزش خانواده مي باشد. بر اين اساس، در اين پژوهش، به بررسي تاثير گروه درماني با ساختار و آموزش خانواده در کاهش ميزان تمايل به مصرف مواد و کاهش فراواني بازگشت در بيماران داراي تشخيص وابستگي به مواد افيوني مراجعه کننده به مرکز بازتواني اعتياد سازمان بهزيستي شهر اصفهان، پرداخته شد. روش پژوهشي مورد استفاده، روش نيمه تجربي از نوع (پيش آزمون – پس آزمون) همراه با پيگيري 2 ماهه بود. بدين منظور، 2 گروه 14 نفره از بين بيماران ياد شده، که سم زدايي را با موفقيت طي کرده بودند، به صورت تصادفي انتخاب شدند. گروه اول، به عنوان گروه آزمايش، يک دوره گروه درماني 8 جلسه اي گروه درماني و همسران آنان نيز يک دوره 8 جلسه اي آموزش خانواده دريافت کردند. گروه دوم، هم به عنوان گروه گواه از بين بيماران سم زدايي شده همان مرکز، به صورت تصادفي انتخاب شدند که مداخلات ياد شده را دريافت نکردند. براي سنجش ميزان بازگشت، از ابزار آزمايشگاهي رنگ سنجي نارک لايه (TLC) و براي سنجش ميزان تمايل به مصرف مواد، از مقياس پيش بيني بازگشت (RPS) استفاده سد. نتايج نهايي حاکي از آن بود که گروه درماني و آموزش خانواده، باعث کاهش معنادار ميزان وسوسه و تمايل به مصرف مواد در مرحله پس آزمون شده است. البته اين تفاوت، در مرحله پيگيري 2 ماهه، معنادار نبود. افزون بر اين، مداخلات ياد شده، باعث کاهش معنادار فراواني برگشت در گروه آزمايش در مرحله پيگيري شد.

 نسخه قابل چاپ