بانک مقالات علوم اجتماعی

طرح مساله: عموما سطح توسعه يافتگي در بين بخش هاي مختلف اقتصادي يك كشور همانند مناطق آن يكسان نمي باشد، بلكه در بخش هاي صنعتي، كشاورزي و خدمات و رفاه اجتماعي يك كشور عدم تجانس و ناهمگني به چشم مي خورد و اين امر ضرورت مطالعه روند توسعه يافتگي را در ميان استان هاي يك كشور از لحاظ اقتصادي اجتناب ناپذير مي سازد. ارايه خدمات و رفاه در مناطق مختلف باعث كاهش فقر مي شود و شرايط را براي تربيت و رشد سرمايه انساني و توسعه اقتصادي و اجتماعي كشورها فراهم مي نمايد. در اين مقاله به مطالعه درجه توسعه يافتگي استان هاي كشور در بخش خدمات و رفاه اجتماعي مي پردازيم و به دنبال آن هستيم كه آيا دوگانگي خدمات و رفاه اجتماعي بين استان هاي ايران طي سال هاي مورد مطالعه كاهش يا افزايش يافته است؟
روش تحقيق: براي اندازه گيري درجه توسعه يافتگي استان هاي مختلف كشور از روش تحليل عاملي و تاكسونومي عددي استافده مي شود و براساس آن درجه توسعه يافتگي استان ها و ميزان نابرابري آن در دو مقطع زماني 1373 و 1383 مورد اندازه گيري و مقايسه قرار گيرد.
يافته ها و نتايج: نتايج تحقيق حاكي از آن است كه سطح توسعه خدمات و رفاه اجتماعي در استان هاي كشور طي سال هاي مورد مطالعه افزايش يافته اما توزيع آن نامتوازن تر شده است. لذا بايد براي برخورداري از رشد و توسعه متوازن به دنبال گسترش عادلانه خدمات و رفاه اجتماعي كه منجر به كاهش فقر و افزايش رفاه در اقصي  نقاط كشور مي شود، بود.

 نسخه قابل چاپ