بانک مقالات علوم اجتماعی

طرح مساله: از ميانه دهه هشتاد قرن گذشته بحث ناسازگاري رشد با سياست هاي بازتوزيع و عدالت اجتماعي بالا گرفت. امروز نشان دادن يك جانبه بودن، سياسي بودن و طبقاتي بودن رويكردهاي قضاوت درباره مقوله هاي رشد و عدالت و رابطه آن دو مشخص تر شده است، با اين وصف، هنوز نياز به توضيح دارد؛ و اين، كاري است كه در اين بررسي انجام مي شود.
روش: روش بررسي حاضر تحليلي ـ تاريخي است. چند پارادايم اساسي و مقابله گرانه در تابش بررسي هاي منطقي و مقايسه اي و نيز با ارجاع به تجربه هاي جهان و ايران مورد ارزيابي قرار مي گيرند. در انتها از برنامه ريزي و سياست رشد توام با بازتوزيع و عدالت دفاع مي شود.
يافته ها: بازارگرايي افراطي و تعطيل برنامه ريزي به بهانه كامل بودن نظام بازار يا به دليل نارسايي روش هاي برنامه ريزي قديمي، اصلي ترين بخش توسعه (يعني توسعه اجتماعي و انساني و عدالت اجتماعي) را خدشه دار كرده است و در سطح جهان، فقر و تبعيض به دليل كار افتادن مكانيزم بازار و آرمان سياسي نوليبراليستي بالا رفته است.
نتايج: روش رشد توام با عدالت و تامين منابع رشد از راه بازتوزيع و جهت دادن به منابع در چارچوب برنامه ريزي دموكراتيك پيشنهاد مي شود. اين انتظار كه نظام بازار هم كارآيي و هم رفاه عادلانه را تامين كند، انتظاري بي فايده است و به جاي آن نوآوري در نظام برنامه ريزي است كه ضروري مي شود.

 نسخه قابل چاپ