بانک مقالات علوم اجتماعی

چند دهه اي است كه در مناطق غرب كشور، خودكشي، اغلب خودسوزي زنان، يگانه راه دايم فرار از واقعيت هاي تلخ زندگي پنداشته شده است. براي اين مساله علل متعددي ذكر شده است. پژوهش حاضر به روش كيفي و با مصاحبه هاي متواتر در خصوص 53 مورد اقدام به خودکشي طي سال هاي 1363 تا 1385 در روستاهاي دهستان افرينه از شهرستان پلدختر لرستان اجرا شده است. هدف مقاله بررسي رابطه فقر، خشونت هاي خانوادگي و خودکشي در منطقه مذکور است. نتايج پژوهش نشان مي دهد که در ميان افراد مطالعه شده، فقر از راه «خشونت خانوادگي» بيشترين تاثير را بر خودکشي گذاشته است. زنان و جوانان برخوردار از زندگي توام با محروميت و خشونت خانوادگي بيش ترين اقدام به خودكشي را داشته اند. استدلال محوري مقاله اين است كه خودكشي تابعي از نحوه جدال فرد با نقش هاي اجتماعي محول است. فرد به سبب احساس حقارت در ستيز با نقش هاي اجتماعي ترجيح مي دهد نه نقش، بلكه خود را از سر راه بردارد.

 نسخه قابل چاپ