بانک مقالات رشته علوم تربیتی

اين پژوهش به منظور مقايسه اثر بخشي سه روش روان درماني تعليم خود آموزي كلامي به كودكان، تعليم رفتار درماني و خود آموزي كلامي به مادران كودكان، در كاهش بي توجهي و تكانشوري كوركان مبتلا به اختلال نقص توجه – بيش فعالي انجام شده است. جامعه آماري مورد مطالعه، مشتمل بر دانش آموزان پسر كلاس سوم و چهارم ابتدائي مدارس دولتي شهرستانهاي شيراز بوده است. از جامعه مورد نظر به شيوه تصادفي چند مرحله اي 2863 دانش آموز جهت تشخيص ADHD مورد غربالگري قرار گرفتند. بدين ترتيب، مجموعاٌ 160 آزمودني ADHD در چهار گروه 40 نفري به طور تصادفي گمارده شدند. از همان كلاسها، 40 كودك بهنجار به طور تصادفي جهت گروه گواه بهنجار انتخاب شد. پژوهش به شيوه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با پنج گروه انجام شد. چهار گروه متعلق به كودكان ADHD است و يك گروه مربوط به كودكان طبيعي است. نوع مداخله در گروههاي ADHD به روش تصادفي تعيين شد. متغيرهاي وابسته (بي توجهي و تكانشوري) با فرم فارسي آزمون عملكرد پيوسته ارزيابي شد. نتايج نشان داد، گروه تعليم خود آموزي كلامي به كودك بيشترين را بهبودي را در عملكرد نشان مي دهد. تحليل واريانس چند متغيري و تحليل واريانس يك راهه، و روش پيگيري توكي، تفاوتهاي معني داري بين گروه هاي تعليم خود آموزي كلامي به مادر و كودك از يك سو و گروههاي گواه از سوي ديگر در پاسخهاي صحيح و حذف نشان داد گروه تعليم رفتار درماني به مادر با هيچ كدام از گروه هاي گواه تفاوت معني داري نشان نداد.