بانک مقالات رشته علوم تربیتی

در اين پژوهش، تاثير آموزش مهارت هاي خودگرداني و افزايش باورهاي خودبسنده گي بر كاركرد تحصيلي دانش آموزان بررسي شده است. 280 دانش آموز سال اول دبيرستان (141 دختر و 139 پسر) از دو مدرسه دخترانه و پسرانه شيراز انتخاب و به طور تصادفي در چهار گروه گواه، آموزش مستقيم، يادگيري هم كارانه، و يادگيري مستقل جاي گرفتند. در طول دوره آزمايشي، گروه گواه هيچ گونه برنامه آموزش خودگرداني و خودبسندگي نداشت. سه گروه ديگر، در يك برنامه آموزش مهارت هاي خودگرداني و خودبسندگي به مدت شش جلسه دو ساعته شركت كردند و با مهارت ها و چگونگي اجراي آن ها آشنا شدند. پس از آن، گروه آموزش مستقيم به شيوه كلاس هاي گروه گواه اداره مي شد، اما دانش آموزان گروه يادگيري همكارانه در بخشي از ساعت كلاسي با تشكيل گروه هاي هم كارانه، مهارت هاي آموخته شده را هنگام يادگيري به كار مي بردند و از هم سالان خود الگو مي گرفتند. آزمودني هاي گروه يادگيري مستقل واداشته شدند كه هنگام مطالعه در خانه، فرم بازبيني مطالعه را پر كنند و براي نمره گذاري به آموزگار بدهند. در همه گروه ها، پيش آزمون و پس آزمون پرسش نامه راه بردهاي انگيزشي براي يادگيري (MSLQ)، پرسش نامه راه بردهاي تنظيم انگيزش، آزمون خودبسندگي درس علوم زيستي، و آزمون پيشرفت تحصيلي درس علوم زيستي انجام شد.
تحليل كوواريانس نشان داد كه گروه يادگيري مستقل بالاترين و گروه گواه پايين ترين نمره را در مقياس هاي خودگرداني و خودبسندگي به دست آوردند و تفاوت گروه هاي يادگيري همكارانه و آموزش مستقيم معنادار نبود. از ديدگاه كاركرد تحصيلي در درس علوم زيستي نيز، ميانگين نمره هاي گروه يادگيري مستقل به گونه اي معنادار از سه گروه ديگر بالاتر بود، اما تفاوت ميان سه گروه ديگر معنادار نبود.
به طور كلي، يافته ها نشان دهنده تاثير بيش تر روش يادگيري مستقل در پي آمدهاي مثبت تحصيلي، يعني خودگرداني، خودبسندگي، و كاركرد تحصيلي در درس علوم زيستي بود.

 نسخه قابل چاپ