بانک مقالات رشته مدیریت

هدف از اين پژوهش، تعيين رابطه ميان خودکنترلي (خودنظارتي) و استراتژي هاي حل تعارض بود. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري تمامي کارکنان دانشگاه آزاد اسلامي واحد خوراسگان، اعم از رسمي و قراردادي (جمعا 303 نفر به غير از (اساتيد و کارکنان زير ديپلم) تشکيل داده که از آن ميان، 164 نفر به روش تصادفي ساده، به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوري داده ها، پرسشنامه خودکنترلي اشنايدر و پرسشنامه استراتژي هاي حل تعارض بر اساس الگوي افضل رحيم بود که ضريب پايايي آن از راه شاخص آلفاي کرونباخ به ترتيب 0.84 و 0.82 درصد بدست آمد. داده هاي جمع آوري شده به وسيله نرم افزار spss از راه آزمون هاي آماري t مستقل، تحليل واريانس، ضريب همبستگي پيرسون، آزمون شفه، تي هتلينگ و z فيشر در آمار استنباطي و همچنين آمار توصيفي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته هاي پژوهش نشان داد که خودکنترلي با استراتژي هاي حل تعارض رابطه اي معنادار دارد. استراتژي هاي خدمت رساني (r=0.177 و P=0.027) و مصالحه (r=0.374 و P=0.000) رابطه اي مستقيم و استراتژي هاي انسجام (r=-0.357 و P=0.000)، تسلط (r=-0.277 و P=0.013) و اجتناب (r=-0.198 و P=0.013) رابطه اي معکوس با متغير خود کنترلي داشتند. سبک غالب حل تعارض در افراد با خود کنترلي بالا سبک خدمت رساني و سبک کمکي آنها در حل تعارض سبک مصالحه بود و براي افراد با خود کنترلي پايين سبک غالب افراد در حل تعارض سبک خدمت رساني و سبک کمکي ، تسلط و اجتناب بدست آمد.

 نسخه قابل چاپ