بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از تحقيق حاضر، بررسي تاثير مصرف داروي ايندومتاسين بر نشانه هاي بيوشيميايي، عملكردي و ظاهري كوفتگي عضلاني تاخيري متعاقب شركت در برنامه تمرينات اكسنتريك بود. به اين منظور 20 مرد داوطلب سالم و غيرورزشكار با ميانگين سني 25.8±6.9 سال و درصد چربي  15.9±9.3درصد، انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه دارو (n=10) و دارونما (n=10) تقسيم شدند. در طرح دوسوكور آزمودني ها 5 روز قبل و 48 ساعت بعد از اجراي آزمون برونگرا روزانه 75 ميلي گرم داروي ايندومتاسين يا دارونما دريافت كردند. پديده كوفتگي عضلاني با استفاده از حركت پلانتار فلكشن كنترل شده در عضله درشت ني قدامي ايجاد شد. سطوح پروستو گلاندين هاي E2، درد ادراك شده، محيط ساق پا، زاويه پلانتار فلكشن و دورسي فلكشن قبل و بلافاصله بعد از برنامه تمريني اكسنتريك اندازه گيري و در فواصل زماني 24 و 48 ساعت تكرار شد. نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه مصرف داروي ايندومتاسين مانع افزايش سطوح پروستوگلاندين هاي E2، شدت درد ادراك شده، محيط دور ساق و كاهش دامنه حركتي مفصل مچ پا نشد. با اين حال، سطوح پروستاگلاندين هاي E2 در بازه زماني 24 ساعت (P=0.001) و 48 ساعت  (P=0.001)پس از برنامه تمريني اكسنتريك كاهش يافت. شدت درد ادراك شده نيز در بازه زماني 24 ساعت (P=0.001) و 48 ساعت (P=0.001) پس از برنامه تمريني اكسنتريك كاهش يافت. شدت درد ادراك شده نيز در بازه زماني 24 ساعت (P=0.001) و 48 ساعت (P=0.043) پس از برنامه تمريني اكسنتريك كاهش يافت. همچنين داروي ايندومتاسين در بازه زماني 48 ساعت (P<0.05) پس از تمرين تغييرات معني داري در دامنه حركتي مفصل مچ پا و اندازه محيط ساق پا به وجود آورد. در مجموع نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه در دوره بازگشت به حالت اوليه طولاني مدت كه اغلب با كوفتگي عضلاني تاخيري همراه است، مصرف داروي ايندومتاسين ممكن است سودمند باشد.

 نسخه قابل چاپ