بانک مقالات رشته تربیت بدنی

در مطالعه حاضر تاثير، مصرف گلي بن کلاميد به تنهايي و به طور تعاملي با تمرين هوازي بر کنترل گلوکز خون بيماران ديابتي نوع II بررسي شده است. 28 بيمار ديابتي مرد (40 تا 60 سال) به طور داوطلبانه در تحقيق شرکت کردند و در سه گروه تقسيم شدند که عبارتند از: گروه A، مصرف روزانه 5 ميلي گرم گلي بن کلاميد به مدت 12 هفته (8 نفر)، گروه B، تعامل تمرين هوازي با مصرف روزانه 5 ميلي گرم گلي بن کلاميد به مدت 12 هفته (10 نفر) و گروه C، تعامل تمرين هوازي با مصرف روزانه 2.5 ميلي گرم گلي بن کلاميد به مدت 12 هفته (10 نفر).

بيماران گروههاي B و C سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 45 دقيقه به اجراي تمرينهاي هوازي روي چرخ کارسنج با شدت 60 تا 70 درصد HRRmax پرداختند. غلظت گلوگز خون و هموگلوبين گليکوزيله (HbAIc) و حداکثر اکسيژن مصرفي (Vo₂max) به عنوان متغيرهاي وابسته در سه مرحله پيش، ميان و پس آزمون اندازه گيري شدند. براي تجزيه و تحليل يافته هاي تحقيق، از روش آماري آناليز واريانس (ANOVA) استفاده شد.

يافته هاي تحقيق، کاهش غلظت گلوکز و HbAlc بيماران شرکت کننده در هر سه گروه را به طور معناداري نشان دادند (P<0.05). اما بين تغييرات ايجاد شده در غلظت گلوکز خون و  HbAIcگروههاي تحقيق تفاوت معناداري مشاهده نشد و حداکثر اکسيژن مصرفي(Vo₂max) فقط در گروه B به طور معناداري افزايش يافت (P<0.05).

بر پايه يافته هاي به دست آمده مي توان اظهار داشت که در بيماران ديابتي نوع II، مصرف گلي بن کلاميد به تنهايي و به طور تعاملي با تمرين هوازي سبب بهبود کنترل گلوکز خون مي شود. در واقع، بيماران ديابتي نوع II که از قرص گلي بن کلاميد براي درمان استفاده مي کنند، مي توانند با انجام تمرين هوازي ميزان مصرف گلي بن کلاميد را کاهش دهند بدون اينکه در روند بهبود متابوليکي ايجاد شده اختلالي به وجود آيد.

 نسخه قابل چاپ