بانک مقالات رشته تربیت بدنی

ورزش بوکس با وجود گرايشي که در بين قشر جوان و نوجوان دارد، به دليل خشونت ظاهري و اصابت ضربات مستقيم مشت به سر، صورت، و سيستم عصبي مرکزي پيوسته مورد انتقاد مجامع گوناگون قرار گرفته است. گروهي در انجمنهاي ورزشي و پزشکي، بوکس را همراه عوارض جسماني و عصب شناختي مي دانند. گروه ديگر نيز معتقدند عوارض جانبي اين ورزش بيش از ساير ورزشنها نيست. بر اين اساس هدف اين پژوهش عبارت است از بررسي جنبه هاي نوروسايکولوژيک بوکسورهاي آماتور شهرستان قم. آزمودنيها در سه گروه 20 نفره قرار گرفتند: گروه اول، بوکسورهاي آماتور با حداقل 4 سال فعاليت (در معرض ضربات مستقيم به سر)؛ گروه دوم، فوتباليستهاي آماتور با حداقل 4 سال فعاليت (در معرض ضربات نه چندان شديد به سر)؛ و گروه سوم، افراد غيرورزشکار. گروهها به لحاظ وزن، قد، سن، و تحصيلات همگن بودند. براي درک اختلال مغزي، از روش مصاحبه با پزشک استفاده شد. سپس آزمونهاي ويسکانسين، بوناردل، بندر گشتالت، حافظه بصري کيم کاراد، بنتون و حافظه وکسلر (فرم الف) انجام گرفت. تجانس واريانسهاي بين گروهي به روش آماري به دست آمد. به علاوه، ميان جنبه نوروسايکولوژيک تواناييهاي ديداري – ساختاري در گروهها تفاوت معناداري به دست آمد (P=0.000). در آزمون حافظه بصري کيم کاراد، در حافظه بصري ميان مدت و بلندمدت در سه گروه اختلاف معناداري مشاهده شد (P=0.000 و P=0.009)، به طوري که کمترين نمره ها به بوکسورها تعلق داشت. به طور کلي، يک دوره چهار ساله ورزش بوکس آماتور اثر معناداري بر نقصان ادراک، حافظه ديداري و جهت يابي فضايي بوکسورها دارد.

 نسخه قابل چاپ