بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اين تحقيق عبارت است از بررسي ميزان شيوع و علل آسيب ليگامنت متقاطع قدامي (ACL) در فوتباليست هاي حرفه اي حاضر در ليگ 84-85 کشور ايران. تمامي فوتباليست هاي حرفه اي مرد حاضر در 15 تيم ليگ برتر کشور در اين مطالعه بررسي شدند. از مجموع 390 بازيکن در ليگ برتر، 33 نفر (ميانگين ± انحراف استاندارد: سن 22.7±2.5 سال، وزن 71.4±5.9 کيلوگرم، و ميانگين قد 1.78±5.9 متر) از ناحيه ليگامنت متقاطع قدامي دچار آسيب شدند و به عنوان نمونه هاي تحقيق ارزيابي شدند. براي جمع آوري اطلاعات در اين تحقيق از پرسش نامه گزارش آسيب اصلاح شده فولر و همکاران استفاده شد و فاکتورهايي همچون زمان آسيب، سازوکار آسيب، منطقه آسيب بررسي شدند. از آزمون کاي اسکور براي آناليز داده ها استفاده شد. نتايج اين تحقيق نشان داد در بين 390 بازيکن در 15 تيم حاضر در ليگ برتر در مجموع 33 آسيب مشاهده شد. ميزان وقوع آسيب در زمان مسابقه (75.8 درصد) به طور معناداري (P<0.05) بيشتر از زمان تمرين (24.2 درصد) بود. درصد بيشتري از آسيب ها در نيمه دوم بازي (56 درصد) اتفاق افتاد. در بازي هاي خارج خانه آسيب هاي بيشتري نسبت به بازي هاي داخل خانه مشاهده شد. در اواخر فصل (51.5 درصد) آسيب بيشتري نسبت به ديگر زمان ها مشاهده شد. درصد وقوع آسيب در پاي برتر (66.7 درصد) به مراتب بيشتر از پاي غيربرتر بود. ميزان بروز آسيب با سازوکار غير برخوردي (84.85 درصد) به طور معناداري (P<0.05) بيشتر از سازوکار برخوردي (15.15 درصد) بود. منطقه وسط زمين درصد بيشتر از آسيب ها را به خود اختصاص داد (76 درصد). همچنين، ميزان بروز آسيب در پست هافبک (54.5 درصد) به طور معناداري بيشتر از پست دفاع (27.3 درصد) و حمله (15.1 درصد) و دروازه (3 درصد) بود (P<0.05). ميزان آسيب هاي جديد (75.8 درصد) به طور معناداري بيشتر از آسيب هاي مجدد بود (P<0.05). بيشتر آسيب ها براي بهبودي به عمل جراحي (93.9 درصد) نياز پيدا کردند. از مهم ترين نتايج اين تحقيق، شيوع بالاي آسيب ليگامنت متقاطع قدامي در فوتباليست ها بود که با استفاده از داده هاي اين تحقيق مي توان گامي موثر در جهت کاهش و پيشگيري از اين آسيب، در فوتباليست هاي حرفه اي برداشت.

 نسخه قابل چاپ