بانک مقالات زبان و ادبیات عربی

اگرچه منطقه گرايي از اوايل دهه 1950 در ادبيات روابط بين الملل مطرح شد، اما تحليل موضوعات منطقه اي خاورميانه و خليج فارس تا اواخر دهه 1960 توجه اين گروه از نظريه پردازان را به خود جلب نكرد. از سوي ديگر، بايد تاكيد داشت كه نظريه پردازان اوليه منطقه گرايي، تمامي تلاش خود را بر سازماندهي اراده سياسي رهبران منطقه اي براي مشاركت اقتصادي كشورها متمركز كردند، در حالي كه منطقه گراياني كه موضوعات خاورميانه و خليج فارس مورد توجه و تحليل قرار داده بودند، رهيافت خود را براي سازماندهي مدل هاي همكاري امنيتي طراحي كرده بودند. اگر چه فرآيندهاي منطقه گرايي در خاورميانه و خليج فارس رويكرد امنيت محور دارند، اما تاكنون شكل بندي امنيتي مشخص مورد، پذيرش واحدهاي سياسي آن قرار نگرفته است. چنين وضعيتي را مي توان عامل اصلي شكل گيري «معضل امنيتي» در منطقه دانست. هر يک از رهيافت هاي ارايه شده بر اساس شکلي خاص از معادله قدرت، رفتار و امنيت سازماندهي شده است. در اين مقاله تلاش مي شود تا رهيافت هاي متعارض امنيتي منطقه اي در خليج فارس شده در ادامه شرايط گذار از «معضل امنيتي» و نيل به الگوي متوازن در امنيت سازي منطقه اي خليج فارس بررسي شود. در تبيين اين موضوع رهيافت هاي تعارض گرا، تعادل گرا، تنظيم گرا و انتقادي هدف ارزيابي قرار مي گيرد.