بانک مقالات زبان و ادبیات عربی

در عصر جهاني شدن، توسعه گرايي مبتني بر مولفه هاي نئوليبراليسم به وجه غالب نظام بين الملل تبديل شده و بنيان مشروعيت نظام هاي سياسي را با توسعه پيوند زده است. در چنين فضايي شرط توفيق برنامه هاي توسعه ملي منوط به ايجاد تعامل پويا و هم افزا ميان ضرورت ها و نيازهاي داخلي براي توسعه از يك سو و الزامات ناشي از روندهاي پر قدرت اقتصاد جهاني از ديگر سو است. سياست خارجي، محل و ابزار ايجاد تعامل مزبور است. فرضيه مقاله حاضر آن است كه سياست خارجي توسعه محور قادر است با ايجاد تعامل ياد شده، ضمن ياري رساندن به برنامه هاي توسعه ملي، بنيان نوين مشروعيت سياسي را كه مبتني بر كارآمدي و تامين رفاه براي شهروندان است تقويت نمايد.

 نسخه قابل چاپ