بانک مقالات زبان و ادبیات عربی

رابطه حکومت و مردم مساله انسان است که انديشه غالب متفکران بزرگ را به خود مشغول داشته است. مولانا محمد بلخي نيز اين مساله را در سراسر آثارش مطرح ساخته و با تاکيد بر ويژگي هايي چون عدالت، دانش، فضيلت و معنويت که بيانگر صلاحيت حکومت اند حکومت مطلوب را حکومت باطني و معنوي مي داند که پي آمدش حکم راندن بر دلهاست. رهبر چنين حکومتي ولي خدا (انسان کامل)است که حکمراني اش مظهر شاهي و تدبير اوست و نمونه عيني آن فرمانروايي پيامبر اسلام (ص) است. چنين حکومتي داراي چهار ويژگي عدالت، معنويت، فضيلت و تدبير است. در نگاه مولانا رابطه حکومت و مردم در اصل نگهباني، پرورشي و مهرورزي است نه قيموميت و سلطه. او با توجه به تاثير بنيادين حکومت بر مردم اين رابطه رابا تشبيهاتي چون «روح و جسم» و «حوض و لوله ها» و...بيان مي داردو بر مسووليت هاي تساهل، تسامح، مهرورزي، عدالت، خدمتـگزاري،و...تاکيد مي ورزد.

 نسخه قابل چاپ