بانک مقالات زبان و ادبیات عربی

شاعر همچون نقاش، پيکرتراش و آهنگسازي است که با هنر شعر تصاوير ذهني خود را به نمايش مي گذارد. قصايد معلقات سبع به مثابه يکي از زيباترين شاهکار ادبي، مشحون از انواع صورت پردازي است، تصويرهايي که از صور شنيدني، ديدني، بوييدني، لمس کردني، چشيدني و متحرک نشات مي گيرند. در اين مقاله، «تصوير شنيداري» اين قصايد بررسي شده و با ارايه شواهدي معلوم گشته است که صاحبان معلقات علاوه بر استعمال الفاظ «صدا معنايي» که طنين و آهنگ آنها معنايي خاص مي آفريند و نام بردن از رنگها در «صور ديدني» و نام گلها و عطرها در «صورتهاي بوييدني»، براي مجسم ساختن بهتر محسوسات خود به آفرينش «تصويرهاي شنيدني» که از رهگذر شنيدن احساس مي شوند پرداخته اندف يعني به سراغ صداهاي طبيعي و غير طبيعي محسوس رفته اند و عنصر زمان و مکان را به کار گرفته و سخنان اندرزي همراهان، گفتگوي خويش با ديگران، غرش ابر، زوزه گرگ، شيهه اسب، صداي جوشش ديگها، طنين زمزمه آهوان و ناله زنان داغديده، را به تصوير کشيده و شعر خود را کامل نموده اند تا مخاطب نيز واقعيتهاي دنياي ذهن و محسوسات شاعر را بهتر درک کند، اين تصويرها از ويژگيهايي مانند بوم نگاري، حضور شاعر در کنار آن ها، پويايي و حرکت صورتها و .... برخوردارند.

 نسخه قابل چاپ