بانک مقالات زبان و ادبیات عربی

بي شک، رنگ از عوامل مهم خلق اثر هنري، بويژه شعر است. شاعر در آفرينش اثر خود گاه رنگ را به خاطر زيباييهاي حسي به کار مي گيرد تا ارزشهاي دروني آن را پديدار سازد، اما گاهي هم هنرمند از اين مراحل پا فراتر نهاده و مفاهيم نمادين رنگها را موضع توجه خود قرار مي دهد تا از اين راه، مفاهيم ذهني خود را به کمک رنگهاي درخشان به صورت نماد به تصوير کشد. در اين ميان وسعت ديد و نگاه عميق شاعران معاصر به پديده هاي هستي در کنار آگاهي آنها از اثرات مختلف رنگها سبب مي شود که رنگها در اشعار آنها جلوه و نمود زيبايي پيدا کند. ظاهرا در ميان رنگهاي موجود اطراف شاعر، رنگ سبز بيش از ديگر رنگها توجّه شاعر نوپرداز، عبدالمعطي حجازي را به خود جلب کرده، چرا که رنگ غالب روستا، محبوب و معشوق واقعي شاعر است، ضمن اينکه معاني نمادين جديدي هم يافته است، در مقاله حاضر تلاش شده تا جايگاه اين رنگ در تصاوير شعري اين شاعر و معاني و دلالتهاي نمادين و برخي جنبه هاي زيباشناختي آن تبيين شود. بررسي رنگ سبز در اشعار حجازي مبين اين است که سبز پربسامدترين رنگ در شعر حجازي و رنگ غالب همه دفاتر شعري اوست که خود بيانگر علاقه شاعر و گرايش او به اين رنگ است و يا نگاه خاص شاعر به روستا موجب گشته شهر گريزي و اشتياق بازگشت به روستا اصلي ترين عامل در جهت نمادين شدن اين رنگ در اشعار او باشد.

 نسخه قابل چاپ