بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

هدف اين مقاله، نشان دادن نگاه تاويلي سهروردي به روايات، عناصر و مولفه هاي اثر حماسي بزرگ ايران يعني شاهنامه فردوسي است. مقاله به دو بخش تقسيم مي شود: در بخش نخست بنيان هاي متفاوت تاويل در نزد فردوسي و سهروردي بررسي مي شود. در اين بخش همچنين نشان داده مي شود که اسطوره و حماسه چگونه در انديشه فردوسي و در پرتو اصول و قواعدي که او براي فهم و تاويل آن ها به دست مي دهد، به مثابه اموري معقول و خردپذير جلوه مي کنند؛ حال آنکه در نزد سهرودي آنچه مهم است نه به دست دادن تفسير و تبييني معقول از حماسه و اسطوره، بلکه فهم آن ها به مثابه رمزها و نمادهايي است که در پرتو نوعي تجربه زيسته عرفاني و باطني فهم و تفسير مي شوند. در بخش دوم هم با واشكافي تحليلي عناصر حماسي و اسطوره اي شاهنامه - که در رسايل عرفاني سهروردي به رمزهاي عرفاني و گنوسي بدل مي شوند - دگرديسي اسطوره و حماسه به عرفان يا گذر از حماسه تاريخي - ملي به حماسه معنوي مورد تامل و مداقه قرار مي گيرد.

 نسخه قابل چاپ