بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

مذاکره به عنوان يکي از روش هاي بين الدول در حل مسالمت آميز اختلاف هاي بين المللي است که به لحاظ برخورداري آن از قدرت تاثير گذاري مطلوب، مورد اقبال جامعه بين المللي است.

توسل به اين روش، بعضا به عنوان يگانه راه حل و بعضا نيز به عنوان پيش شرط اقدام به ساير طرق حقوقي است. عليرغم تغييرات شگرف در بخش هاي ديپلماسي که با سير زمان صورت گرفته است تغيير چندان ملموس و فاحشي در اين روش نسبت به زمان گذشته به چشم نمي خورد. ليکن به دليل اهميت و پويايي آن شايد بيشتر از سابق مورد توجه قرار گرفته است. پرداختن به اين روش قاعدتا مستلزم وجود دو عنصر ”منافع مشترک“  و ”مسائل تعارض“  است و بر حسب اهداف و طرفين آن قابل دسته بندي بوده و خود داراي فرايند اجرائي مختلفي مي باشد که در صورت تقيد و پاي بندي به آنها به مثبت بودن نتيجه اعمال اين روش قابل تضمين خواهد بود. در اين ميان شخص مذاکره کننده نيز بايد متصف به صفت هاي معين و مشخص باشد که در صورت جمع آن شرايط سهم به سزائي در جلوگيري از تنش هاي بين المللي و پيشرفت آن خواهد داشت. از اين رو مي بايد ارزش واقعي و اهميت مطلوب اين روش به صورت مطلوب احراز و ظرافت هاي آن به ضميه درک و مقررات آن به صورت صحيح عمل شود.

 نسخه قابل چاپ