بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

فخرالدين مبارک شاه مرورودي، رحيق التحقيق، به انضمام اشعار ديگر او، به تصحيح و تحقيق نصراله پورجوادي، مرکز نشر دانشگاهي، تهران ????، ??? صفحه.
يکي از مهم ترين ويژگي هاي عرفان و تصوف در قرن ششم هجري رواج و گسترش شعر تعليمي - عرفاني است. هرچند نفوذ عرفان اسلامي در نظم و نثر فارسي از قرن پنجم هجري آغاز شد و در ابتدا نيز بيشتر سروده هاي عرفاني در قالب رباعي و دوبيتي بود، اما شعر عرفاني در قرن ششم هجري گسترش بسيار يافت و حوزه قصيده و مثنوي را نيز در برگرفت. تعاليم و آموزه هاي بلند و انديشه هاي ناب و ژرف عرفاني از اين طريق تعليم داده شد. از اين دوره به بعد، منظومه هاي عرفاني گران قدري پديد آمد. سرايندگان اين گونه آثار نقش مهم و به سزايي درگسترش تعاليم عرفاني - حکمي داشته اند و هرچند برخي از آنان خود در شمار صوفيان رسمي نبوده و ظاهرا به سلسله اي خاص نيز تعلق نداشته اند، بي شک با مفاهيم و موضوعات عرفاني آشنا بوده و کوشيده اند يافته هاي عارفان و دانسته هاي خود را در قالب نظم و به زباني تمثيلي - عرفاني بيان کنند. زبان تمثيل يکي از شيوه هاي بيان تعاليم عرفاني و تجربه هاي باطني است که، هرچند خود نوعي زبان عرفاني است، از زبان اشاري عرفاني يا زبان اصطلاحي عرفان متمايز است. در حقيقت، در پس زبان اشاري عرفان تجربه اصيلي وجود دارد. اين زبان هم زمان با تجربه عرفاني و در همان حرکتي پديد مي آيد که تجربه به ساحت آگاهي در مي آيد ...

 نسخه قابل چاپ