بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

زبان مازندراني (كه به «تبري [طبري]» هم مشهور است)، از زبان هاي ايراني شمال غربي است كه به لحاظ جغرافيايي جزو زبان هاي كرانه درياي خزر به شمار مي رود. طبق آمار سال 1993 م، 3265000 نفر در ايران به يكي از گويش هاي اين زبان سخن مي گويند (اتنولوگ). قلمرو رواج مازندراني را مي توان به چهار منطقه زير تقسيم كرد:
.1 شهرهاي رامسر، تنكابن، كلاردشت، چالوس و نوشهر؛
.2 آمل، نور و محمودآباد؛
.3 بابل، قائم شهر، سوادكوه و ساري؛
.4 نكا، بهشهر و بندر گز.
آنچه در متون زبان شناسي ايراني تحت نام گويش مازندراني از آن ياد مي شود كل استان مازندران را شامل نمي شود، بلكه عمدتا حوزه جغرافيايي بين گرگان و چالوس را در بر مي گيرد.
از نظر منابع در دسترس براي مطالعه مازندراني، اين گويش را بايد از گويش هاي خوش اقبال ايراني دانست؛ چرا كه در مقايسه با ديگر زبان ها و گويش هاي ايراني، از اين گويش منابع بيشتري در دسترس است.

 نسخه قابل چاپ