بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

شيخ فريدالدين محمد عطار نيشابوري از بزرگ ترين شاعران زبان فارسي در نيمه دوم قرن ششم و ربع اول قرن هفتم هجري است. وي با آثاري چون منطق الطير، مصيبت نامه، الهي نامه، تذکره الاوليا، مختار نامه و ديوان اشعار مشتمل بر غزليات، قصايد و ترجيعات در زمره شاعران و عارفان کثيرالاثر است. محور تحقيقات بيشتر محققان در اشعار و احوال عطار مثنوي هاي او بوده است و کمتر به ديوان اشعار او پرداخته اند.
نگارنده، به منظور تعيين ميزان ابداع و ابتکار عطار در شعر فارسي، صور خيال ديوان وي را به دو بخش تصويرهاي تکراري و تصويرهاي تازه و ابتکاري تقسيم کرده است و در هر بخش نشان داده است که چه عاملي سبب شده عطار تصويرهاي ديگران را در شعرش بياورد يا آنکه تصويرهاي تازه بيافريند...

 نسخه قابل چاپ