بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

زبان پارسي و فرهنگ ايران اسلامي، در طول چندين قرن، در آسياي صغير سروري و سرافرازي داشت و از چنان شکوه و درخششي برخوردار بود که هيچ سرزمين ديگري جز شبه قاره هند از اين حيث با آن قابل قياس نبود. اين زبان شيرين قرنها زبان رسمي آن ديار بود. سخنوران به آن شعر مي سرودند و آثار منثور پديد مي آورند. اين زبان، همچنين، در مجالس درس و در خانقاه و زاويه وسيله تعليم و ارشاد بود. سلاطين و رجال درباري نامه هاي رسمي خود را بدان مي نوشتند.
نفوذ زبان و فرهنگ ايراني در آسياي صغير پيشينه اي ديرينه دارد و آغازگاه آن را بايد در عصري از روزگار باستان جست که اين سرزمين زيبا و زرخيز، طي سه قرن، جزو استانهاي شاهنشاهي هخامنشي بوده است. هنوز هم آثاري از آن دوران در دل کوه ها و خزانه موزه ها محفوظ است. اين عصر، در تاريخ آن سرزمين به نام «دوره پارسها» شناخته مي شود.
ناصرخسرو قبادياني، که سي سال پيش از حکومت سلاطين سلجوقي، طي سفر طولاني خود، از شهر خلاط گذشته، از زبانهاي رايج در آن چنين ياد کرده است: «در شهر خلاط به سه زبان سخن مي گويند: تازي، پارسي و ارمني»... 

 نسخه قابل چاپ