بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

اوحدالدين كرماني، صوفي جنجال برانگيز و شاعر بلند آوازه قرن هاي ششم و هفتم هجري، بنيانگذار و رهبر طريقتي نيمه سياسي و نهضتي تاثيرگذار در آسياي صغير است كه مشرب او در عراق، آذربايجان، قفقاز، سوريه و مصر آن روز گسترش يافته و پيرواني پيدا كرده است )ص 9 (. اوحدالدين در عصر خود از ارزش و اعتباري والا برخوردار بوده چندان كه سهروردي، به هنگام مرگ، او را بر بالين خود طلبيده و، پس از درگذشت سهروردي، خليفه رهبري خانقاه مرزبانيه و شيخ الشيوخي بغداد را بدو سپرده است )ص (45-43. وي، با همه اين اوصاف، كمتر مورد توجه نويسندگان كتب تذكره و طبقات قرار گرفته، و جايگاهي فروتر از همعصران نامدارش چون شهاب الدين ابوحفص عمر سهروردي، ابن عربي، شمس تبريزي و مولوي براي او قايل شده اند. شايد بتوان مهم ترين دليل اين بي توجهي گاه عامدانه را مشرب خاص عرفاني او دانست - جمال پرستي يا به تعبير اصطلاحي آن شاهد بازي - كه بي پروا در رباعيات خويش و بر سر كوي و برزن به تبليغ آن مي پرداخته و جنبه هاي ديگر شخصيت او را در سايه قرار داده است.

 نسخه قابل چاپ