بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

مدح و ستايش يكي از درونمايه هاي مهم ادبيات فارسي است كه از قديمترين ايام تا روزگار معاصر به شكلهاي مختلف در شعر شاعران و آثار اديبان جلوه يافته است. اين نوع ادبي در مسير تكاملي خود دوره هاي متفاوتي را پشت سر گذاشته است؛ گاه مدح و ستايش با زبان و معيارهاي كاملا روشن و واقعي صورت گرفته و گاه بتدريج با زباني پيچيده و با معيارهايي خاص مورد توجه واقع شده است.
خاقاني، كه بزرگترين قصيده سراي قرن ششم هجري است در شصت قصيده به ستايش صاحبان قدرت يا خرد پرداخته و با معيارهاي خاص خود آنها را به دليل فضايل واقعي و يا با هدف ترغيب به آراستگي به فضايل و دوري از رذايل ستايش كرده است.
اين مقاله، كه به شيوه سندكاوي اطلاعات خود را فراهم، و به شيوه توصيفي، تحليلي و توضيحي آنها را ارايه كرده در صدد است با ارايه توضيحاتي در مورد دشواريهاي شعر خاقاني به تفسير و تبيين قصايد مدحي وي بپردازد. از يافته هاي مهم اين پژوهش مي توان به عمق انديشه هاي خاقاني، احاطه و آگاهي او بر مسايل قرآني، حديث، فلسفه، كلام، عرفان، آيين مسيح، طب، نجوم، سعي در دشوارگويي، ايجاد شبكه هاي معنايي زباني و زيباشناختي بين تمام عناصر شعر، انتخاب ممدوحاني كه شايستگي ستايش داشته اند و به طور كلي، بازتاب تمام فرهنگ شروان عصر خاقاني در اشعار او اشاره كرد.

 نسخه قابل چاپ