بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

يكي از مسايل مربوط به مهريه در نكاح دايم، نصف شدن آن در برخي موارد است. هرگاه در عقد نكاح دايم، مهريه اي براي زوجه معين گردد ولي اين ازدواج قبل از آميزش، به موجب طلاق، منحل شود، زوجه مستحق نصف مهريه مفروض است. اين نظريه اي است كه اجماع فقيهان اماميه بر آن اقامه شده است. حال اگر جدايي ميان زوجين به سبب فوت زوج باشد حكم مساله چيست؟ آيا زوجه مستحق تمام مهريه تعيين شده است؟ و يا اينكه مانند طلاق قبل از دخول زوجه، صرفا مستحق نصف مهريه مي باشد؟
در پاسخ بايد گفت: مشهور اماميه گزينه نخست را مختار خويش برگزيده و معتقدند قول به تنصيف مهر در «طلاق قبل از دخول»، مستند به دليل خاص است و سرايت آن به فرض «فوت زوج قبل از دخول»، محتاج به موونه يي است كه ادله را ياراي تامين آن نيست؛ در نتيجه در فرض اخير زوجه مستحق تمام مهر مي باشد. در مقابل، كتب مفصل فقهي نظر ديگر را به شواذي از فقيهان منسوب دانسته اند.
نگارندگان متن حاضر با بازخواني مساله و با غور و تدقيق در همه ابعاد و زواياي موضوع و با واكاوي و كنكاش مجدد، قول نادر را مستند به ادله يافته اند و در مقايسه اين نظر با نظريه مشهور، آن را با ضوابط اجتهاد مناسب تر ديده اند. همت مقاله، عيار سنجي و نقد اقوال و ارزيابي ادله ايشان و در پايان تبيين نظريه مختار خواهد بود.

 نسخه قابل چاپ