بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

طلوع فرهنگ غني و جامع اسلام، رويكرد مردم، به ويژه دانشوران و انديشمندان مسلمان و حتي غير مسلمانان را در پي داشت و آگاهي از روش رسول اله (ص) و پيشوايان شيعه و به کارگيري شيوه زندگي جهان شمول اين بزرگان در ابعاد مذهبي، اجتماعي، اقتصادي و سياسي و بازآفريني دنياي آرماني عصر نبي مکرم اسلام، همواره آرزوي آنان بوده است. توجه به اخبار و احاديث، از راهکارهاي رسيدن به اين خواسته است، لذا علما ملزم به جمع آوري آن شدند، اما توجه بيش از حد به آن موجب کم بها شدن شاخه هاي ديگر علوم اسلامي و ظهور تفکري به نام «اخباريگري» در فرهنگ شيعه شد. زمينه مساعد و محدوده جغرافيايي و تاريخي ايران، بخصوص در ايامي که ايران يگانه کشور پرچمدار شيعه و داراي دولتمرداني شيعه بود، بر آمدن فرقه اخباريان را در حوزه فرهنگي شيعه اجتناب ناپذير نمود. گردآوري کتب اخبار فراوان، تقويت مباني اين گروه و تضعيف علم اصول فقه و اجتهاد از اثرات مثبت و منفي اين گونه تفكر بود. تبعات نامطلوب آن بي بها شدن علوم عقلي و عقل محوري و پيامد مطلوبش تاليف کتابهاي حديث بود. در اين مقاله بر آمدن اين فرقه و زمينه هاي فراز و فرود آن، به اختصار از قرون اوليه اسلام تا قرن سيزدهم هـ. ق. بيان شده است؛ اگر چه جاي تحقيقات گسترده همچنان خالي است.

 نسخه قابل چاپ