بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

ايمان در اسلام، پاخ مثبت به وحي است. از اين رو ارايه تحليلي معناشناختي از آن ضرورت دارد. تحقيق حاضر به تحليل انتقادي از تصور استاد مطهري درباره ايمان مي پردازد. ايمان در نظر ايشان، هويت دوبعدي شناختاري و گرايشي است. ايشان از تحويلي نگري فاصله گرفته و به تعريف جامع نگر دست يافته اند. از آنجا كه استاد، وحي را متعلق ايمان مي شمارند، مفهوم سازي ايشان درباره «ايمان» از تصور ايشان از وحي كسب هويت مي كند. به نظر ايشان، وحي هم شامل آگاهي هاي نظري و عملي خطاب به عقل بشر است و هم نوعي ارتباط با دل و روح بشري مي باشد. شيوه استاد در دستيابي به اين تعريف، از اعتقاد ايشان درباره مشكك بودن ايمان نشات مي گيرد. در نزاع اخذ عمل در تعريف ايمان، ايشان مانند جمهور متكلمان شيعه، معتقد به رابطه مفهومي «ايمان» و «عمل» نيست؛ اما رابطه وجودي و نسبت آنها در عالم خارج را انكار نمي كند.

 نسخه قابل چاپ