بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

ملاصدرا برخلاف فيلسوفان پيش از خود علم را غير از وجود ذهني مي داند. از نظر وي علم، وجودي بدون ماهيت است و وجود ذهني سايه اي از حقيقت علم است. اين تمايز، نتايج متعدد و مهمي در مسايل مربوط به علم، در فلسفه پديد آورد: در حكمت متعاليه، ذهن انسان، منفعل نيست بلكه خود صور علمي را ايجاد مي كند و با آنها متحد مي شود و از طرفي،‌ نفس انسان در حصول علم با عقل فعال نيز متحد مي شود، لذا تمام اقسام علم، حضوري است و حكايت آن از واقع، ناشي از تطابق عوالم هستي است.

 نسخه قابل چاپ