بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

سابقه و هدف: آسيب هاي اجتماعي، نوعي بي سازماني اجتماعي است که به شکل مستمر و فزاينده اي ارزش هاي محوري جامعه را مورد چالش قرار مي دهد که در بستر اجتماعي متاثر از اختلال کارکردي در نظم اجتماعي و نابرابري در ابعاد فرهنگي، اجتماعي، سياسي و اقتصادي مي باشد که در عمق، مسايل اساسي نظير تورم، بيکاري و فقر را توليد و در سطح، انحرافات اجتماعي را در حوزه امنيت عمومي باز توليد مي کند هدف اين مقاله تلاشي است تا آسيب هاي اجتماعي را به عنوان مساله امنيت عمومي مورد تاملي کوتاه قرار دهد.
مواد و روش ها: در اين مطالعه با استفاده از تعاريف، تحليل ها و نظريه هاي موجود در کتب و منابع علمي و از طريق روش قياسي و روش استقراء نظري به مطالعه مفهومي و مروري مساله آسيب هاي اجتماعي و امنيت عمومي و توصيف و تحليل آن مي پردازد.
يافته ها: پليس به عنوان محور اصلي مديريت امنيت عمومي نيازمند مشارکت هاي عمومي، مدني و سازماني است؛ لذا در صورت فقدان اين مشارکت سه گانه، پليس در برخورد با آسيب ها و انحرافات اجتماعي فزاينده ناگزير از انتخاب يکي از دو شيوه ايجابي نرم افزاري يا شيوه سلبي و سخت افزاري است که انتخاب شيوه اول، پليس را دچار بحران ناکارآمدي و انتخاب شيوه دوم، پليس را با توجه به راهبرد جامعه محوري آن، دچار بحران مشروعيت مي کند.
نتيجه گيري: مديريت امنيت عمومي، مديريتي جمعي است که مستلزم مشارکت فعال و همه جانبه سازمان هاي دولتي، سازمان هاي مردم نهاد (سمن) و مردم در عرصه فرهنگ عمومي است، بنابراين بايستي از سويي با توسعه فرهنگي به اصلاح، تعديل و تغيير نگرش نخبگان سياسي و ادراک عمومي پرداخت تا کنترل و کاهش آسيب ها و انحرافات اجتماعي را صرفا وظيفه پليس تلقي نکنند و همزمان به توسعه و جذب مشارکت سه گانه مورد نظر با پليس اقدام نمود و از سوي ديگر به افزايش سطح انتظارات عمومي از پليس بدون امکانات و ملزومات ضروري دامن نزد.

 نسخه قابل چاپ